Verslag Pukkelpop 2018 dag #3
Laat de zon in je hart, hij is de held van iedereen. Zo had het refrein van ‘Laat De Zon In Je Hart’ ook kunnen klinken nadat Willy Sommers de Marque van Pukkelpop opende samen met Mauro & De Kempenzonen. Niemand wist wat er ging gebeuren, maar dat er een feest van gemaakt moest worden, was voor iedereen vanaf minuut één duidelijk. Pawlowski verzamelde het orkest ‘De Kempenzonen’ en nodigde verder ook muzikale vrienden Daan en Sennek uit.
De Belgische muziek werd in de kijker gezet en dat leek het publiek meer dan te smaken, want de Marque stond de afgelopen dagen nooit zo vol als bij de opener van de laatste dag. Niet onverwacht kroonde Willy Sommers zich tot koning van de Pukkelpoppers en kreeg hij een hartverwarmend onthaal. Een leuk idee van de organisatie welk in de komende jaren nog verder uitgewerkt kan worden.
© CPU – Ymke Dirikx
Het kwaaltje van elke festival-opener van deze Pukkelpop editie speelde ook bij Welshly Arms parten. Vijftig minuten kregen de Amerikaanse rockers en dat bleek voor de zoveelste keer te lang te zijn om het publiek te boeien. Met slechts één bescheiden hit op de teller stond er ook voor deze opener weinig volk aan de Main Stage. Wat we hoorden, klonk in ieder geval niet slecht, maar het blies gewoon niemand van zijn sokken. De band uit Cleveland had twee backing vocals bij, die dankzij hun vlotte bewegingen en harmonieën wat dynamiek in liedjes zoals “Legendary”, “Sanctuary” en “We Move Easy” brachten. Twintig minuten korter en de set was een prima opener geweest, maar vijftig minuten waren gewoon te veel om de aandacht te houden.
‘Stop met zoeken! Ik ben de hardste rapper van Nederland.’, riep Ronnie Flex meerdere malen tijdens de laatste songs van zijn set. Of we dat serieus moeten nemen, weten we niet want zijn show met zijn band Deuxperience is allesbehalve ‘hard’. Meer dan een uur lang galmden Afrikaanse beats door de boxen en dansten de mensen zwoeler en zwoeler mee met nummers zoals “Plek Als Dit”. Uitschieter werd, mede dankzij zijn band, zijn Famke Louise-samenwerking “Fan” waarbij heel wat jonge mensen luidkeels meezongen. Na al die tropische muziek, wou Ronnie Flex ook nog eens tonen waarmee hij bekend geworden is en dat was toch wel een pak minder overtuigend dan wat we voordien van hem zagen. Zijn rapsongs werden te egocentrisch gebracht en zijn muzikale bijdrage bleef redelijk beperkt. Een einde dat niet had gehoeven.
Lang stond het tijdslot tussen Ronnie Flex en Bazart open en was het een raadsel welke act op het hoofdpodium zou pronken. Lichtjes teleurgesteld moesten we dan bij de laatste wijziging van het tijdschema ontdekken dat men met J. Bernardt misschien wel één van de betere Belgische live acts uit de Club weg geplukt heeft om dit slot te vullen. Een spijtige zaak als je achteraf met het gevoel blijft zitten dat de show in een tent veel beter tot zijn recht zou gekomen zijn. In de vlakke zon bracht Jinte Deprez samen met Pomrad zijn uitmuntende muziek en koos hij klaarblijkelijk niet voor het makkelijkste pad. Naast nummers uit de uitstekende debuutplaat Running Days, bracht het drietal enkele nieuwe, spannende nummers, die het publiek niet kende maar toch aan het dansen bracht. De xxl-versie van “The Other Man” bleef samen met “The Question” wel één van de hoogtepunten van de show en zo kon Jinte Deprez het project J. Bernardt in schoonheid afronden vooraleer Balthazar terugkeert.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Het blijft onwaarschijnlijk hoe snel Tamino in één jaar kon groeien en dat werd ons in de grote Marque nog maar eens duidelijk. De revelatie van 2017 speelde vorig jaar op nagenoeg elk Belgisch festival, maar in 2018 beperkte hij zich tot Ronquières en Pukkelpop. Zijn debuutalbum is bijna af en zal in het najaar op drie avonden in uitverkochte AB’s voorgesteld worden en of dat iets wordt om naar uit te kijken! Op Pukkelpop kregen we nog maar eens te zien dat Tamino meer is dan het fragiele “Habibi” of het pakkende “Indigo Night”. Tamino is een onwaarschijnlijk goede verhalenverteller die de afgelopen maanden zijn sound wat bijstuurde. Zijn muziek klinkt door een aangepaste band wat voller en rijper, maar aan fragiliteit en emotionaliteit werd er niet ingeboet zo bleek in nummers zoals “Smile” of “Sun May Shine”. Wat zijn we toch benieuwd naar dat album!
“Liever snel naar de hel, dan alweer naar Bazart.” hoorden we opvallend veel op de laatste dag van Pukkelpop. Dat ‘alweer’ mag wel gerelativeerd worden, want het optreden op Pukkelpop is naast een try-out het eerste volwaardige optreden van de band in 2018. Een jaar lang werkte het populaire drietal aan hun nieuwe album, dat aan het succes van debuutplaat Echo moet tippen. Op Pukkelpop kregen we alvast de eerste voorproevers van die plaat en die smaken naar meer. Het nieuwe werk klonk wat elektronischer dan het ouder werk en ook Mathieu Terryn stond nog zelfzekerder op het podium. In primeur onthulden ze bovendien dat Eefje De Visser ook op het album zal staan, waarna de Hollandse singer-songwriter het podium betrad. Met een zonsondergang op de achtergrond kreeg Bazart vooral tijdens de oudere nummers “Nacht” en “Chaos” iedereen mee en kregen we ook qua visuele belevenis het één en ander aangeboden. Drie keer confetti, luchtslingers en vooral sfeervolle visuals tilden de live ervaring naar een hoger niveau. De laatste energie werd tijdens megahit “Goud” uit het publiek gezogen en ook Matthieu ging helemaal uit zijn dak – op het dak van de PA. Je kan zeggen dat Bazart niet meteen je muziek is, maar ontkennen dat ze een goede show brengen zou niet eerlijk zijn.
©CPU – Ymke Dirikx
Nadat ze in 2016 de Club al eens imponeerden, mochten ze dat dit jaar nog eens proberen. Ze zien er misschien heel normaal uit, als één of ander klassiek trio, maar hun muziek klinkt allerminst zo. Met hun experimentele jazzsound – denk aan BadBadNotGood en dergelijke – zou GoGo Penguin op de laatste dag van het festival de Club proberen mee te trekken in hun eigen muzikale wereld, en dat is ook exact wat ze deden. Hun ritmes zouden wel uit één of andere dance-act kunnen komen, maar dan hier gespeeld door een piano, contrabas en drum, doordrenkt met jazzy sound. Het resultaat was niet altijd even makkelijk verteerbaar, maar dat hield het publiek toch niet tegen om met hun dansbenen de complexe ritmes te proberen volgen. Leg vooral de nadruk op proberen. De band valt het best te omschrijven als een artiest op drugs, met als resultaat een heerlijk staaltje hedendaagse jazz. Van ons mogen ze over 2 jaar nog eens terugkomen!
Het was knus tot zeer druk in de voorste vakken tijdens het optreden van de Amerikaanse pop-rockband Imagine Dragons. In februari verkochten ze het Sportpaleis al uit, maar ook Kiewit mocht een halte zijn van hun Evolve Tour. De stadion-rock van Imagine Dragons klinkt live, door het meebrullende publiek, nog bombastischer dan op plaat en dat zorgde geregeld voor kippenvel. Laten we die cover van Bob Marley-classic “Three Little Birds” vergeten en vooral kijken naar de sfeer die tijdens nummers zoals “Believer” of “On Top Of The World” in de lucht hing. Er was een bepaalde vibe die tijdens de hele show heerste en dat kwam de show ten goede. Zelfs de melige bindteksten van Dan Reynolds wisten te ontroeren en zo vloeiden er tijdens “Demons” bij sommigen zelfs tranen. Muziek ontstaat vanuit een emotie of gevoel. Als je als band of artiest die emoties of gevoelens naar boven laat komen, dan heb je goed werk geleverd.
©CPU – Ymke Dirikx
Het werden niet de driekwartier zoals op Sziget, maar ook Pukkelpop moest even op headliner Kendrick Lamar en diens langverwachte show wachten. Met bijna twintig minuten vertraging begon King Kendrick dan aan zijn set vol hits en die was net iets minder dan we verwacht hadden. Geen grote special effects zoals in het Sportpaleis, maar vooral de muziek stond centraal. Deze keer liet Kendrick het een en ander van de tape komen. Hij rapte wel nog steeds veel live, maar voor sommige refreinen liet hij de studioversies hun werk doen en riep hij het publiek vooral op om mee te doen. Was het de vermoeidheid die hem verzwakt liet overkomen? Hij heeft dan ook op enkele dagen tijd bijna heel Europa doorkruist. Het publiek genoot in ieder geval van zijn meesterwerken “King Kunta”, “Humble” en “DNA.” en danste voor een laatste keer aan de Main Stage mee. Samengevat: Kendrick was goed, maar het overweldigende gevoel dat we tot nu toe altijd hadden, kwam op Pukkelpop niet naar boven. We zijn gewoon Humble.
