Verslag Pukkelpop 2018: dag #0
Dag 0 van Pukkelpop is meteen ook de dag waarop er een massa Belgische bands op het programma staan. Na het gevecht om een plekje op de camping was het hoog tijd om af te zakken naar de vernieuwde festivalweide van Pukkelpop.
Er zijn weinig Belgische rappers die momenteel zo toonaangevend zijn als Zwangere Guy en dat uitte zich in een goed gevulde Dance Hall, vol jonge pubers die er de tijd van hun leven beleefden. Niet iedereen is fan van de Brusselse rap van Guy, maar dat laat hij nooit aan zijn hart komen, want fans heeft hij genoeg.
In zijn veertig minuten durende set bracht hij veel nieuw werk, dat in 2019 op zijn eerste album zal verschijnen. Samen met special guests zoals Le 77 en Jazz van Stikstof kreeg hij vooral de voorste rijen mee en zorgde hij voor de eerste gigantische moshpits in de Dance Hall. In de bindteksten toonde Guy dat hij niet op zijn mondje gevallen is en riep hij iedereen op voor een grote ‘Fuck You naar de N-VA’. Een duidelijk statement van de Brusselaar.
Het is al de zoveelste keer dat we Angèle deze zomer aan het werk zien, maar dit was misschien wel de beste keer. Het Pukkelpop-publiek had er duidelijk zin in wat o.a. aan een hoge pre-booze-zatheid gehalte kon liggen. Met haar aanstekelijke podiums presence had de zus van Roméo Elvis de Dance Hall al snel mee en sprong ze als een antiloop van de ene kant naar de andere kant. “La Thune”, de nieuwste single, beet de spits af en zette meteen de toon voor de rest van de set, waarin “La Loi De Murphy” en “Je Veux Tes Yeux” de verwachte hoogtepunten werden. De eerste straffe madame van de avond die met haar charmante verschijning Pukkelpop wist te ontdooien.
Een uitpuilende Dance Hall van Pukkelpop afsluiten op de openingsdag? Die eer was dit jaar weggelegd voor de Belgische Urban Queen Coely. Ondertussen toert ze al meer dan een jaar met haar debuutplaat, maar harten blijft ze veroveren alsof het niets is. De sfeer in de Dance Hall zat er van in het begin in en bleef maar stijgen naar mate de set vorderde. Dat ze op een podium staat als geen ander wisten we al, maar die extra portie zelfzekerheid waarmee ze nu podia’s betreedt en nummers zoals “The Rise” zingt, straalt zo een grootsheid uit die we eigenlijk voornamelijk van buitenlandse acts gewend zijn.
Vocaal gezien is ze de laatste maanden nog eens zo gegroeid, dat we kippenvel blijven krijgen ondanks dat de show nauwelijks veranderd is. Het blijft ons een raadsel waarom Coely en haar kompanen Dvtch Norris en Yann Gaudeuille nog steeds internationaal niet helemaal zijn doorgebroken, want zij hebben een totaalpakket om u tegen te zeggen. Mama, you can celebrate!
Gisteren zakten we rond half 1 af naar de Castello, waar Warhaus mocht afsluiten. Wij kunnen u zeggen, zowel de tijd als de locatie kwamen de muziek ten goede: Warhaus begeesterde in een driekwart gevulde Castello.
Zo nonchalant als Maarten over het podium slenterde, zo sensueel danste muze Sylvie Kreush achter haar grote liefde. Hoogtepunten waren Love’s A Stranger, Control en de ingetogen versie van Memory.
Niet alleen frontman Maarten Devoldere verdient respect voor dit optreden, ook zijn ijzersterke band, die ondertussen al uit 4 muzikanten bestaat, verdient een pluim. Ze kregen ook uitgebreid de tijd om hun talent te tonen tijdens een heerlijk instrumentaal intermezzo – drummer Michiel Balcaen speelde het optreden trouwens met een gebroken arm. Afsluiten deden we met een lang uitgesponnen versie van Mad World, waarin Warhaus natuurlijk eindigde tussen het publiek. Dat het publiek het optreden goed vond, was duidelijk aan het feit dat Maarten Devolere tijdens zijn wandeling in het publiek werd binnengedaan door een enthousiaste (mannelijke) fan.
Na het optreden bleef iedereen nog dansen in de tent. Zagen we het beste optreden van Pukkelpop al op dag 0?
