Review: dit was Dour 2019
Dour 2019 is voorbij gevlogen! Vijf dagen lang konden zo’n 51.000 feestvierders genieten van de beste elektro, dub, indie, hiphop en metal. Naast stof, zonnestralen en beetje regen, hing er ook héél veel liefde in de lucht. Dit was Dour 2019 in vogelvlucht.
Woensdag 10 juli
Woensdagavond is traditioneel de ‘rustige’ eerste avond op Dour. Niet alle podia worden gebruikt en bovendien duren de optredens maar tot 2 uur. Dat heeft ook z’n nadelen. Het is voor alle aanwezigen de volledige avond drummen en zelf de campingwegen zijn na sluitingstijd even geblokkeerd. Desondanks stond er de eerste avond wel heel wat lekkers op het programma.
De centraal gelegen en volledig vernieuwde Boombox tekent met S.W voor de eerste headliner van Dour 2019. De stage was vroeger altijd een enorme tent maar heeft nu een gigantische halfopen koepel als dak. S.W heeft met enkele hitjes een topjaar achter de rug maar slaagt er niet helemaal in om de verwachtingen van het publiek in te lossen. Na een academisch kwartiertje teasen slaagt Wess erin om dan toch op stage te komen, waardoor zijn set hooguit een halfuurtje duurt. De openingsnummers blaken van de energie en maken veel goed maar kunnen er niet voor zorgen dat het concert halverwege begint te slabakken. Pas dan valt het op dat de mic van Wess veel te laag staat en dat zijn geschreeuw eigenlijk ook niet al te best klinkt. Hij verovert met zijn twee grootste monster hits nog de harten van het publiek maar al bij al waren de moshpits voor ons een stuk interessanter dan het concert.
Dour is dan eigenlijk al opgewarmd maar op de Redbull Electropedia Stage duwen respectievelijk Adam Beyer en Amelie Lens het publiek naar een ultieme extase. De weide voor het imposante podium is op de openingsnacht het decor voor een stevig potje techno. Beyer is ondertussen al een veteraan in genre en vormt de perfecte inleiding voor Amelie Lens, die rond middernacht overneemt en het publiek uitstekend weet te bespelen met haar klassieke mixen. De Elektropedia heeft vanop de verhoogde podia wat mee van een kronkelende mierenhoop. Even later voelen we ons ook wat als een mier wanneer we, helaas veel te vroeg, aanschuiven in de rij naar de camping. Dour duikt zijn eerste nacht in, het startschot voor een onvergetelijke vijfdaagse.
Donderdag 11 juli
Op de Last Arena mag niemand minder dan Amerikaanse superster Vince Stapels zijn kunstjes komen opvoeren. De rapper kan ondanks het vroege aanvangsuur op heel wat publiek rekenen maar die zijn lang niet allemaal even enthousiast. Vince start explosief en krijgt de weide op gang met zijn rauwe stem, die als een hakmes door de opzwepende drums snijdt. Toch is Staples na enkele nummers duidelijk niet helemaal tevreden met de ontvangst die hij krijgt. Hij mompelt wat, steekt de draak met de achterste rijen en noemt de volledige weide uiteindelijk ‘a rookie crowd’. Buiten Vince zijn duidelijk ongeïnteresseerde indruk is er op zich eigenlijk niets mis met zijn set. Naar het einde toe ontstaat op “Blue Suede” de eerste echte moshpit, “Big Fish” is dan weer een voorbeeld van waar De Last Arena tot in staat is als het publiek volledig mee is. Vince stelt misschien wat teleur maar gezien de grote van het podium mag dat eigenlijk niet verbazen. Zet hem op een kleiner podium en het dak gaat er misschien af, maar al bij al zet Staples een verdienstelijk concert neer.
La Salle Polyvalente is een kleine maar intieme tent, een beetje verborgen tussen de andere mastodonten van podia. Niet meteen de plaats om spring in ’t veld JID te ontvangen en toch blijkt dat uiteindelijk een uitstekende keuze. De jonge rapper uit Atlanta, labelgenoot van J.Cole op Dreamville is op Europese Tour en houdt op Dour halt om een paar brandjes te stichten. Ondanks de hoge verwachtingen begint zijn concert met een valse noot. Letterlijk dan, want zijn micro staat zodanig slecht afgesteld dat het pijnlijk is voor de oren. Na vijf volle minuten zwaaien en de armen gekruist houden hebben de technici het eindelijk door en kan de madness echt beginnen. Qua energie opwekken hoeft deze youngster alvast niets meer te bewijzen. JID rapt met heldere stem op keiharde beats die aan een moordend tempo op de tent worden afgevuurd. De manier waarop hij zijn verses nog kan afwerken terwijl hij staat te springen is ontzagwekkend. Des te meer omdat JID geen gebruikt maakt van backing vocals of autotune. Na een halfuur ontaard het concert in een opeenvolging van moshpits, met de hits “151 rum” en “Off Deez” als hoogtepunten. Daarnaast brengt JID met “Wells Fargo” en “Costa Rica” ook nog hulde aan het onlangs verschenen Dreamville album. Er zit toekomst in deze jongeman, we hopen hem snel terug op Belgische bodem te zien.
Cypress Hill mag op donderdagavond de mainstage afsluiten. Het legendarische hiphop duo toert ondanks hun leeftijd nog altijd de wereld rond, simpelweg omdat de fans hen nog steeds aan het werk willen zien. Zo ook op Dour, waar de godfathers of rap bewijzen dat ze nog steeds hun mannetje kunnen staan. De Last Arena staat afgeladen vol en gooit alle remmen los wanneer Cypress met zuiderse deuntjes de opkomende koude wat probeert te verdrijven. Zo is “Tequila Sunrise” een heerlijke throwback die echt de sfeer op Dour belichaamt. Het duo heeft ook nog verrassingen in petto, halverwege hun set gaat rapper B-Real achter de drums staan en gooit de DJ plots met wat opzwepende popmuziek. Het beste sparen ze uiteraard voor het laatst. Cypress Hill bouwt met hun klassiekers als “Dr. Greenthumb” en “Hits from the Bong” nog een stevig feestje en stuurt het publiek met veel liefde en waardering de wei uit voor het vervolg van hun feestnacht.
Afsluiten doen we met Wilkinson en Sub Focus op de Redbull Elektropedia Stage. Na twaalven is dat op Dour meestal the place to be voor wie zich nog aan een dansje wil wagen. De Britse DJ’s en levende legendes in het Drum & Bass genre doen hun naam alle eer aan en zetten de balzaal in vuur en vlam. Om geen koud te krijgen moet je blijven bewegen, dat hebben beide heren alvast goed begrepen. Na een halfuurtje opwarming zijn ze toe aan hun klassiekers, en hoewel die al een paar jaar meegaan kan het publiek ze duidelijk nog altijd waarderen. De balzaal ontaardt in een podium voor liefde, vriendschap en verbondenheid. Op de tonen van Drum and Bass, in het schitterende kader van de Elektropedia, sluit Dour de tweede dag af
Vrijdag 12 juli
De vrijdag op Dour is traditioneel een hoogdag voor de technofans. Op de Elektropedia staan er met Joyhauser en Dr. Rubinstein al ronkende namen op het programma, later op de avond voegen ook I Hate Models, Paula Temple en Nina Kraviz zich bij dat elitekransje. Het resultaat is een goedgevulde balzaal waar het publiek constant in beweging blijft, ook al omdat de korte tropische storm in de namiddag wat verkoeling brengt. Voor het eerst is Dour wat minder zweterig en stoffig, al leert de ervaring ons dat daar de komende dagen snel weer verandering in zal komen.
Ook traditie op vrijdag: een aantal interessante hiphopacts. De Franse rapper Vald bijvoorbeeld, die jaar na jaar op Dour terug te vinden is en altijd zijn uiterste best doet om de Last Arena te laten ontploffen. Voor het traditioneel Franstalige publiek op Dour is hij een geschenk van God, voor ons is het eindeloze geschreeuw in het Frans ondertussen wel wat afgezaagd. Zijn muzikale ondersteuning daarentegen interesseert ons wel. Vald schuwt de ruwe experimentele beats niet en omschrijft zijn stijl soms als ‘horrorcore.’ Tegen het einde van zijn concert staan er trouwens al heel wat fans op Rae Sremmurd te wachten. Niet echt leuk voor onze Franse vriend, voor wie Dour elk jaar toch een beetje thuiskomen is.
Tijdens Rae Sremmurd horen we dat er soms echt wel iets schort aan de geluidskwaliteit op de Last Arena. Het Amerikaanse hiphop duo maakt gebruikt van behoorlijk getunede back vocals en die komen er op de mainstage duidelijk niet goed door. Als je je recht voor de reikwijdte van de boxen positioneert gaat het nog, maar wie zich aan de zijkant bevindt is eraan voor de moeite. Het helpt ook niet dat Swae Lee en Slim Jxmmi niet veel moeite doen om hun teksten mee te rappen, ze zijn gewoon gekomen om het publiek van het ene hitje naar het andere te sleuren. Fijn voor de echte fans maar bij het overgrote deel van het publiek ontstaat er een vorm van gelatenheid: in combinatie met de geluidsproblemen is dit simpelweg een slechte show. Heel jammer, want beide heren hebben wel degelijk talent en staan bekend om hun partydeuntjes.
We sluiten deze vrijdagavond op Dour af met dubfenomeen Stand High Patrol. Pupajim en company speelden eerder op de middag al eens in La Salle Polyvalente en sluiten die tent om vier uur ’s nachts ook af. Handig en vernieuwend, en bovendien kan het publiek er maar niet genoeg van krijgen. Stand High Patrol heeft een patent op springende mensen en zweept de tent op met een combinatie van reggae, dub en hiphop. In de hoop om iedereen moe maar voldaan naar de camping te sturen schakelen ze het laatste halfuur nóg een versnelling hoger, maar wie Dour een beetje kent weet dat 75% van de bezoekers om vier uur nog niet aan slapen denkt. Nu de vrijdag is afgerond zijn ook de laatste mensen speciaal voor het weekend toegekomen, de laatste twee dagen zijn dan ook meestal de drukste.
Zaterdag 13 juli
Op zaterdag waagt de Britste grime god Skepta zich aan de oversteek van het Kanaal. Hij begint zijn set exact (!) op tijd, zonder een voorafje plaatjes draaien van zijn DJ. Opmerkelijk, zeker voor een artiest van zijn schaal en in zijn genre. De lage maar aantrekkelijke stem van Skepta klinkt heerlijk op de Last Arena, blijkbaar raken die geluidsmankementjes dan toch opgelost. Als mc blijft de Brit verrassend rustig: hij staat niet de springen op het podium maar brengt zijn flows en verses op een heldere manier. Het publiek op de mainstage geeft uiteraard wel van jetje, met de onvermijdelijke moshpits als gevolg. ‘No Security’ laat de weide voor het eerst helemaal ontploffen, even later gaat het dak er met ‘It ain’t Safe’ definitief af. Skepta tekent voor één van de betere liveshows tot nu toe en gooit op het einde met ‘Gang’ nog een bedankje richting het publiek voor hun massale waardering. Na Skepta is het op de mainstage de beurt aan onze thuisspeler Damso. De Belgisch-Congolese rapper is extreem populair in Franstalig België en tilt de Last Arena naar nieuwe hoogtes. De weide ziet er vanop de achterste rijen uit als een gigantische kronkelende massa, die zich als een accordeon open en toe vouwt. Damso weet wel hoe je een feestje moet bouwen, maar wij zijn op dat moment nog aan het bekomen van onze andere Belgische revelatie.
Zwangere Guy. Ons Brussels fenomeen maakte de afgelopen jaren veel furore met zijn erg persoonlijke hiphop maar is vandaag toch al een stuk bekender dan bij zijn vorige passage, in 2017. Guy treedt op in de Boombox: de hiphopstage bij uitstek. Jammer genoeg laten ook daar de boxen het soms afweten, wie niet in de lijn van het geluidsysteem staat hoort amper muziek en een veel te stille rap stem. Is de Boombox wat te groot voor onze Guy? Absoluut niet, al zou La Salle Polyvalente wellicht een beter resultaat opgeleverd hebben. Desondanks levert hij een robuuste prestatie af en bewijst Zwangere Guy dat hij nog altijd één van onze Belgische toptalenten is.
Op de Elektropedia staat er na middernacht nog wat lekkers op het programma. Bicep bijvoorbeeld, een techno duo afkomstig uit Belfast. Deze opzwepende boysband tourt al een paar jaar de wereld rond met hun DJ set en vindt op de Balzaal het ideale publiek om nog eens alles los te gooien. De Australier Mall Grab ziet het graag gebeuren, hij lost de heren af om de vurige Elektropedia volledig af te sluiten. Zijn naam dankt hij overduidelijk aan de skateboard terminologie, een sport die hij naast zijn tijd achter de decks ook nog altijd beoefent. Wij haasten ons ondertussen richting La Salle Polyvalente, waar Under Black Helmet carte blache krijgt om de boel in stukken te slaan. De Litouwer is gespecialiseerd in donkere industrial techno en blaast ons volledig weg met oneindige durende bonkende deuntjes. Hij gaat zo hard dat we door al dat geweld plots beseffen dat het morgen dat alweer de laatste dag van Dour 2019 is. Toch nog even doorjassen, we willen er niet teveel aan denken.
Zondag 14 juli
Zondag, jaar na jaar een zalige hoogdag op Dour. Voor de meeste onder ons een extreem lastige dag, laten we niet vergeten dat veel bezoekers al bezig zijn sinds woensdagmiddag. Wij kunnen echter treuzelen, zondagavond is qua artiesten nog een druk bezette dag. In de vooravond is rapper Jay Rock aan het woord. De Boombox is aanvankelijk maar karig gevuld maar daar komt tijdens het concert verandering in. Rock, straight from the West Coast, kiest voor een set waarin feestnummers en intiemere tracks elkaar afwisselen. De rapper beschikt over een heel rauwe stem die van pas komt om zijn live teksten netjes af te leveren. Het is wel even schrikken wanneer hij na een paar nummers plots de sfeer probeert erin te brengen met een oude Tupac plaat (“I am also from California”), gelukkig blijkt dat slechts een momentopname. Naar het einde toe zit het met de sfeer op de Boombox helemaal snor, iets waar Jay Rock gedurende zijn optreden geduldig naar toegewerkt heeft.
Iets minder overtuigend is Action Bronson, die zich dan ook nog eens moet bewijzen voor het traditioneel lastigere publiek op de mainstage. Bronson klinkt zoals hij eruit ziet: gevuld. De rapper beschikt niet over de ideale lichaamsbouw als je van plan bent om veel te springen op stage, kortademigheid en flauwe backing vocals is dus het logische gevolg. Een compleet verschil met de Flatbush Zombies, die met z’n drie zowel springen als rappen. Hoewel ze ook tegengewerkt worden door het falende geluidsysteem zorgen de Zombies voor sfeer op de Boombox, we kunnen dan ook met zekerheid stellen dat dit optreden de moshpit-award van Dour 2019 verdient. Bezweet maar voldaan hollen we erna terug richting de Last Arena voor ScHoolboy Q. De enige logische vervanging voor onze Zweedse avonturier A$AP Rocky doet zijn uiterste best om het publiek te geven waar het recht op heeft, en slaagt daar met verve in. Ondergetekende zag Q een aantal jaar geleden al eens aan het werk als vervang act en hield daar behoorlijk wat trauma’s aan over. Niets hiervan op Dour, de rapper excelleert met zijn klassieke hits en verrast de weide ook met heel wat nummers van zijn recentste album.
Wie bel je als je je festival in schoonheid wil afsluiten? De organisatoren van Dour hadden nog één headliner in gedachten: Charlotte De Witte krijgt op zondagavond de eer om definitief het licht uit te doen op de Redbull Elektropedia stage. Zoals verwacht tovert ze de balzaal voor een laatste keer om tot een gigantische dansvloer, en uiteraard is De Witte ook een echte publiekslieveling. Haar set is ook een beetje symbolisch, ze staat in voor de uitstraling die Dour heeft. Een festival van verbondenheid, waar niemand uit de boot kan vallen. Kapitein Charlotte manoeuvreert haar schip met prachtige techno deuntjes de haven in, waar het pas volgend jaar voor Dour 2020 weer zal uitvaren. We zeggen het ieder jaar, maar deze editie was alweer geslaagder dan de vorige. Au Revoir Dour – mon amour.
