Pinkpop 2018, dag 3: Bruno Mars maakt het feest compleet
Op dag drie verstopte het zonnetje zich achter de wolken, maar op het hoofdpodium begon de zomer. Ronnie Flex & Deuxperience (★★★★) opende de Main Stage op een overtuigende manier. Ronnie Flex entertainde niet alleen, hij overtuigde ook.
Na een, naar eigen zeggen, slapeloze nacht bracht hij toch nog genoeg energie mee naar het podium waar de vele tienermeisjes overduidelijk genoten. Hier en daar nam hij een slokje whiskey en Red Bull om zijn zenuwen te verbergen, wat alleen maar aantoont dat de hiphop-ster ook maar een mens is. En dat maakte hem zondag uiterst sympathiek.
Vervolgens begaven we ons naar de IBA Parkstad stage, waar Milky Chance (★★★) ging optreden. De band van de hit Stolen Dance bracht een aardige set, maar daar is ook alles mee gezegd. Ze probeerden er een show van te maken, maar het was het zeker geen memorabel optreden dat de geschiedenisboeken ingaat.
Hierna kwam de ‘pop’ van Pinkpop duidelijk naar voren, want Jessie J (★★★) stond op de Main Stage. Een goede zangeres met enkele fijne danspasjes, maar ook een ongelooflijke prater, zo bleek. Zo goed als na elk lied probeerde ze levenslessen mee te geven in de clichématige stijl van ‘Believe in yourself’. De krijsende meisjes vooraan konden dat wel smaken, wij iets minder. Hits als Bang Bang en Price Tag konden daarentegen wel het hele publiek bekoren.
Om nog even in de pop-stijl te blijven, gingen we naar de IBA Parkstad Stage, waar het vrij extraverte Years & Years (★★★) kwam optreden. Olly had een gloednieuwe set klaar, waar het showgehalte van afspatte.
Visueel zag het er allemaal wel leuk uit, maar toch heeft de Britse zanger wat last om zijn stem onder controle te krijgen tijdens al dat dansen. Hits als King en Desire zijn een absolute garantie voor succes, maar zouden toch enkele zanglessen aanraden om het allemaal naar een hoger niveau te tillen.
Later die dag was het vooral uitkijken naar die ideale festivalband, The Kooks. Pijnlijk genoeg moest de band diezelfde dan cancelen wegens ziekte van frontman Luke Pritchard. Ze werden vervangen door de Nederlandse band Di-Rect. Degelijk, maar ons avondmaal was net iets lekkerder en interessanter.
Het slotstuk van de avond begon met festivalfavoriet Editors (★★★★). Ze hielden het zondag opvallend ingetogen en rustig, maar toch was het weer een zeer sterke set. Alle nummers lijken sterk op elkaar, maar het publiek genoot en dat blijft natuurlijk nog altijd het belangrijkste. Op het einde van de set weerklinkt Papillon rustig op de piano en wanneer de synth het nummer verderzet, ontploft het publiek. Het blijft een fantastische schijf, al misten we wel de Werchter-klassieker No Sound But The Wind. Na het optreden blijft iedereen rustig staan, want een uurtje later was er een ras-entertainer aan het werk te zien.
Vooraleer die headliner kon beginnen, was er eerst nog DJ Rashida. Haar gaan we zelfs geen score geven want was dit een slechte performance. Het beste moment tijdens haar set was wanneer de camera besloot in te zoomen op het publiek. Zo toonden enkele fans hun beste moves op het grote scherm.
Vervolgens was het dan eindelijk de beurt aan de allerlaatste act van het weekend: de Amerikaanse superster Bruno Mars (★★★★★). En man, wat was die goed! Hij begon knallend met Finesse en bijhorende danspassen en hield de concentratie van de toeschouwers, zonder enkel probleem, anderhalf uur op hem.
De superster van Just The Way You Are, en That’s What I Like had een super geregisseerde show klaarstaan en stelde geen moment teleur. Als hij dan nog in het midden van zijn show de zin ‘Ik wil je zien, want ik mis je’ uitspreekt en hier een liedje rond maakt, heeft hij het hele publiek rond zijn vinger gedraaid. Afsluiten deed hij met Uptown Funk en zo kwam deze 49e editie van Pinkpop weer tot een knallend einde. Onze top 3: Bruno Mars, The Script en Parov Stelar.
