Lollapalooza maakt geslaagd debuut in Berlijn
Duitsland werd dit jaar gebombardeerd met enkele nieuwe festivals en één van die grote nieuwkomers was Lollapalooza in Berlijn. De nieuwste telg van de Lollapalooza-familie maakte zich op voor haar Europees debuut en dat noemen we al bij al een geslaagd debuut. Natuurlijk zijn er enkele punten vatbaar voor verbetering, maar alle 50.000 aanwezigen kunnen terugkijken op een geslaagde intrede van Lollapalooza Berlin.
Helaas is het nooit gemakkelijk om een eerste editie te organiseren zonder dat er iets misloopt. Dat was ook in Berlijn het geval. Zo komen we meteen bij de twee grootste ergernissen van vele festivalgangers: dure pintjes (€4,5) en te weinig toiletten, met bijhorende (ellenlange) wachtrijen.
Gelukkig deed de organisatie z’n best om dit tegen de tweede festivaldag te verhelpen. En dat lukte met enig succes. Zo werden extra toiletten aangebracht, wat zorgde voor minder lange wachttijden. Voor de komende editie mag dit probleem gerust bovenaan op de agenda staan.
Gelukkig was er ook heel veel positief nieuws om over naar huis te schrijven. Een prachtige locatie met een rijke geschiedenis was het decor voor deze eerste editie. Een grote luchthaven met 4 podia en vol randanimatie. Drankstandjes in overvloed waar iedereen snel zijn dorst kon lessen. Een cashless systeem dat vlotjes verliep. En tot slot eetkraampjes die een grote onderscheiding krijgen voor hun zeer gevarieerd aanbod. Ook de Duitse dicipline krijgt een pluim! Zo netjes in een rij staan aan drankstandjes, dat zagen we nog niet veel.
Zaterdag 12 september
Tijd voor Everything Everything (***) om hun ding te doen op de openingsdag op Main Stage 2. Met catchy songs als Regret, Kemosabe en Distant Past konden ze een groot deel van het publiek bekoren. Alvast een leuke opener op een zonnige Berlijnse zaterdagmiddag. In datzelfde rijtje plaatsen we ook James Bay (***) en Parov Stelar Band (***). Beiden lieten ze de festivalgangers meezingen en dansen onder de stralende zon.
Mighty Oaks (****), ook wel het kleine broertje van Mumford & Sons genoemd, zorgde voor een degelijke set van begin tot eind. Het mannelijke gezelschap kon rekenen op een serieuze opkomst. Gezellig optreden, mooie samenzang en geen tekort aan energie! Idem voor FFS (****): een verrassende combinatie dat een succesformule blijkt te zijn. De stemmen van beide frontmannen passen perfect samen en ook songs als Police Encounters en Piss Off klinken even dansbaar als de Franz Ferdinand hits die verdeeld zaten in de set. Do You Want To, Michael en Take Me Out deden het publiek pas volledig losgaan.
Over Bastille en Dog Blood kunnen we vrij kort zijn. Bastille (**) steeg niet boven zichzelf uit en het leek eerder op een routine-optreden, maar dat deerde de bakvissen vooraan natuurlijk niet. Hetzelfde liedje bij Dog Blood (***), de samenwerking tussen Skrillex en Boys Noize. De vette beats moesten leiden tot een groots feestje op de Perry Stage, maar helaas konden ze die verwachtingen nooit echt inlossen.
The Libertines (**) sloten dan weer teleurstellend de ‘Alternative Stage’ af. Een beschonken Pete Doherty (de wonderen zijn de wereld nog niet uit) gaf samen met zijn bandleden een beschamend optreden. Veel festivalgangers vertrokken dan ook massaal na enkele nummers.
Groot contrast met Fatboy Slim (****), die de Perry Stage mocht afsluiten. Deze oude veteraan kreeg, in tegenstelling tot Dog Blood, wél het voltallige publiek een uur lang spontaan aan het dansen. Een mooie afsluiter van de eerste festivaldag.
Zondag 13 september
Al vroeg op de dag zorgde het duo van Run The Jewels (***) voor een feestje op de Alternative Stage. Ze konden rekenen op een talrijke opkomst en bedankten de aanwezigen met vette beats en een energieke show. Crystal Fighters (***) liepen dan weer 45 minuten vertraging op met het vliegtuig, maar dat kon gelukkig de sfeer niet bederven. Springen, dansen en meekwelen, het publiek smulde ervan! Het is nu eenmaal zo’n band dat overal een feestje kan bouwen. Minder energiek was het optreden van Sam Smith (***) op de Main Stage. De zanger zou lichtjes verkouden zijn geweest, maar daar was weinig van te merken. Hij leverde een degelijke set af, zonder meer.
Dan maar snel over naar de absolute headliner van Lollapalooza Berlin: Muse (*****). Ze zijn niet voor niets de beste live-band ooit, en dat tonen ze nog maar eens in Berlijn. Na een geniaal optreden op Rock Werchter ging ook Lollapalooza voor de bijl. Strak, ijzersterk en een gedroomde festivalafsluiter. Tja, wat kan je nog meer zeggen…
Op de Perry Stage stond Dada Life (*****) klaar om ons mee te nemen naar Dada Land. De bananen en champagneflessen vlogen er ons om de oren. Ze konden rekenen op een talrijke opkomst en het publiek genoot een uur lang van de heerlijke beats. De show lag geen moment stil en raasde door aan een sneltempo. “We will always kick out the epic motherf**ker!”. Een festival afsluiten tijdens Muse? Geen probleem voor de Nederlandse DJ Martin Garrix (****). Feestelijk sloot hij Lollapalooza Berlin af. Aan vuurwerk, slingers en vlammenwerpers geen gebrek!
