Het grote Rock Werchter 2018 verslag: dag #3

Dag drie van Rock Werchter 2018 stond vooral in het teken van Pearl Jam. Maar wie niet zo lang kon wachten, kon al vroeger op de avond een glimp van Eddie Vedder oppikken, samen met nog andere toppers als Glints, Angèle, Jorja Smith, blackwave. en een ijzersterke Jack White.

Meesterlijke moves en harde beats

Vorig jaar stond hij nog als gastact van VRWRK in de Klub C, maar nu mag Antwerpse rapper Glints (★★★★) de Klub C openen. Jan Maarschalk Lemmens vult het podium in z’n eentje. Een stevige dosis strobelights, een gigantisch scherm en harde beats zijn het decor van het eerste feestje op dag drie.

‘We zijn hier niet om stil te staan,’ verduidelijkt Glints voor hij opent met “Divalent Diction” en zelf het goede voorbeeld geeft. Met “Sirens” bouwt Glints een dik feestje. Middenin het lied horen we plots de bekende geweerschoten uit MIA’s Paper Planes en ook “Familiar” wordt in de megamix gegooid.

Het publiek eet uit Glints hand. Het mag dan geen hele wei zijn, de vroege vogels die wel aanwezig zijn, starten hun dag alvast met een dik feestje. “Bugatti” doet de zaal finaal kapot bouncen. Maar het gaat nog niet hard genoeg voor Glints. ‘We gaan dat nog eens doen en nu echt hard. Maar echt hard.’ Zo hard dat de man zelfs het publiek inspringt. De roze sweatpants lijkt bij zijn Werchterdebuut het enige schoonheidsfoutje.

Dromerig in de driekleur

L’union fait la force. Dat zagen we tijdens België-Brazilië. De Brusselse Angèle (★★★) kon dan ook niet anders dan in een voetbalshirt het podium betreden de dag na de wedstrijd. De bijpassende rode joggingbroek kwam handig van pas voor alle dansmoves die ze uit de kast haalde. The Barn is tot de nok gevuld. Ja, zelfs de Nederlanders komen luisteren naar de Franstalige electropop.

Angèle heeft maar drie songs uitgebracht dus we werden overstelpt met nieuw werk. “Flou” brengt ze helemaal alleen met een stel samples. Tijdens “La Loi De Murphy” begeleidt Angèle iedereen in een prachtige zangstonde. Meteen daarna slaat diezelfde wet toe tijdens “Le Matin” en gaat er iets mis met de techniek. De fout wordt meteen rechtgezet en de dame kan verder piano spelen, wat ze overigens met verve doet.

Op het einde doet Angèle er nog een sitdown bij tijdens “Je veux tes yeux”. Haar big smile spreekt boekdelen en ook de rest van The Barn gaat stralend de zon tegemoet.

Innemende r&b met een vleugje grime

Wanneer Drake je grootste fan is verwacht je niet minder dan een volle Klub C op Werchter. Voor Jorja Smith (★★★★) was een halve zaal genoeg. De Britse r&b-zangeres is een integer figuur. Ze stapt het podium op zonder veel te zeggen en blaast iedereen gewoon omver met haar stemgeluid. Dat klinkt warm en doorleefd. Ze krijgt de eerste rijen al meteen aan het meewiegen met het emotionele “Teenage Fantasy” en funky “Where Did I Go”.

De jongedame bracht enkele weken geleden haar debuutalbum vol jazzy r&b hits. Maar haar stem is niet het enige dat de winnares van de Brits Critic’s Choice Award zo bijzonder maakt, ze rapt ook bars als een volleerd grime mc. Het funky “Lifeboats” slaat ons met verstomming. Het publiek schreeuwt haar toe en de cover van Frank Oceans “Lost” wordt ook gesmaakt. De band van Jorja Smith gooien elk om beurt een solo naar hun dirigente. Leuk om te zien hoe de gitarist wat genegeerd geraakt van het extra lange applaus na zijn toegift.

Haar debuutsingle “On My Mind” start Jorja heel eenvoudig met enkel een piano en zonder beats. Maar daarna barst het los. Niet té hevig maar met genoeg schwung om voor het eerst echt te dansen. In haar roze jurk en strakke vlechten trekt ze met haar stem alle ogen naar zich toe. In een bisronde gaan de fans op de eerste rij bijna aan het huilen terwijl Jorja zingt: “Don’t Watch Me Cry”. Sorry Jorja, we kunnen onze ogen niet van je afhouden.

Gitaarlawaai voor 60.000 man op Nikes

Een aftelklok sierde 10 minuten voor de start het hoofdpodium. Jack White (★★★★) kwam af en toe in beeld om met die klok te prutsen. Wanneer die op 0 sprong kwam zijn band het podium opgewandeld in blauw-wit-zwarte tenues.

The man himself had een witte sweater met zwart T-shirt overheen aangetrokken en geloof ons of niet, een paar sportschoenen. U leest het goed, Jack White op Nikes. White blies meteen iedereen omver met “Over and Over”, “Lazaretto” en “Dead Leaves In The Dirty Ground”.

‘Who’s with me?’ riep hij tijdens “Corporation” maar de vele Pearl Jam-fans bleven voor zich uit staren en naar hun klok kijken. Jackie wist er wel raad mee. ‘I wrote this song two weeks ago,’ vertelde hij voor “Hotel Yorba” ingezet werd. De klassieker was het begin van een echt White Strips-feestje. White kreeg het overgrote deel van de dode massa tot leven gewekt met “I’m Slowly Turning Into You” en “Fell In Love With A Girl”. De nummers uit z’n solooeuvre deden het minder goed.

We vergeven de Pearl Jam-fans die beginnen gapen tijdens “Connected By Love”. Maar niet wanneer ze zich geen drie minuten kunnen stilhouden tijdens een integere versie van “The Same Boy You’ve Always Known”. De man daar staat helemaal alleen op de Main Stage met een akoestische gitaar zijn ziel uit te zingen, dan kan je wel even respect tonen, niet? Jack White ziet er dan ook niet al te happy uit. De laatste woorden die hij eraan vuil maakt: ‘Ik draag deze op aan Donald Trump.’ Boegeroep weerklinkt vanuit de hoofden die de grap niet verstaan. “Icky Thump” wordt voor de gelegenheid “Icky Trump” en afsluiten doet Jack White – hoe kan het ook anders – met het voetbal anthem Seven Nations Army. Het leek bijna een verplichting.

Funky feestje van eigen makelij

Wie geen nood had aan oeroude rock van Pearl Jam kon zich zaterdagavond naar de Klub C begeven. Daar serveerden de mannen van blackwave. (★★★★) hun funky alternatief. Het duo bestaande uit zanger Willem en rapper Jay werd zoals steeds bijgestaan door een band en sectie blazers uit het conservatorium. blackwave. begint aan hun set met een geweldige dosis power. De confetti knalt de Klub in en het feest barst los met “Big Dreams”.

Meezingers “Move On Up” en “Hands Up!” worden meegebruld door de oude en nieuwe fans. De mannen lijken zich goed te hebben voorbereid. Na zes songs duiken ze de coulissen in terwijl de band een jamsessie houdt. Ze komen terug tevoorschijn in hun gekende witte latex kostuums.

blackwave. weet perfect hoe ze een publiek bij de les moeten houden. In twee splitsen en ze om de beurt laten zingen ‘you ain’t got the groove, you ain’t got the swag’. De twee hadden ook een aantal gasten bij waaronder Amerikaanse rapper Caleborate die rapt op “Flow” en voor het eerst in vijf jaar een podium deelt met het Antwerpse duo.

In de bisronde komt de tweede gast het podium mee op. David Ngyah zorgt samen met blackwave. voor een collectief kippenvelmoment. De hele tent zingt het refrein van “Elusive” mee met de gastzanger en Willem leidt hen naar een onvergetelijk einde. Duizend maal opnieuw zingt het publiek met hem ‘See I just want it to be over, but I don’t wanna get over you.’ We zullen niet snel over dit concert geraken, blackwave.

Authentieke rocksessie

Terwijl blackwave. de jonge generatie in toom houdt, heerst er jeugdsentiment bij de iets oudere festivalgangers aan de Main Stage. Pearl Jam (★★★★) kwam er nog maar eens headlinen. Ook al hebben ze sinds 2014 geen nieuw materiaal meer uitgebracht (op één single na), toch kon de band steeds zoveel volk op de been brengen door hun ijzersterke live-reputatie en grunge klassiekers.

Brachten The Killers kitsch, glamrock en een oogverblindende show naar de wei, dan deed Pearl Jam het zonder al die toeters en bellen veel en veel beter. Die eenvoud siert ook frontman Eddie Vedder die gewoon in een houthakkershemd de ziel uit zijn lijf zingt en zijn muziek laat spreken. Pearl Jam schakelde moeiteloos van het rock genre naar het andere. Vier nummers ver in de set en we hadden al punk, grunge en classic rock gehoord en net die variatie hield de set levendig en boeiend.

Vedder had zelfs nog wat extra verrassingen in petto. In krakkemikkig, maar aandoenlijk Nederlands noemde hij Werchter “het beste festival van de wereld” en het publiek “praktike menschen”. Uit de mond van elke andere frontman zou het melig en fake klinken, maar Vedder komt er mee weg.

Dat hij even later Wayne Kramer en Marcus Durant van de legendarische punkband MC5 én Soundgarden gitarist Kim Thayil mee op podium haalt voor een ziedende cover van “Kick out the jams” hielp natuurlijk ook en zorgde voor een eerste nostalgisch hoogtepunt. Alsof Pearl Jam gitarist Mike McCready zich bedreigd voelde door al dat gitaargeweld op het podium ging hij helemaal loos op “Even Flow”. Zijn lange gitaarsolo’s waren indrukwekkend en neigden vaak naar egotripperij, maar het klonk verdorie zo lekker.

Langzaam slopen er ook meer politieke en sociaal geëngageerde boodschappen in de set. Helemaal in de punkspirit zet ook Vedder zich af tegen de nieuwe president van Amerika, die hij wellicht opzettelijk niet bij naam noemt. Maar Vedder wil meer dan protesteren. In het publiek van Werchter vond hij een perfect voorbeeld van samenleven in vrede en harmonie en wou een signaal sturen naar Amerika dat het dus wel degelijk kan. De cover van John Lennon’s “Imagine” zette dat argument alleen maar kracht bij en zorgde voor een ongezien verbroederingsmoment onder licht van gsm-lampjes op de weide. “The greatest power is love,” predikte hij, en de weide van Werchter liet zich gretig bekeren.

Waar The Killers en Queens of the Stone Age hun set leken te rekken, moest Pearl Jam zelfs “Better Man” en “Comfortably Numb” schrappen van de setlist. Maar na een set vol meezingers als “Jeremy”, “Black”, “Baba O’Reilly” van The Who en natuurlijk “Alive” was dat zelfs niet eens zo erg. Bracht Gorillaz op de eerste dag nog een verrassende set als headliner dan kreeg je met Pearl Jam exact wat je kon verwachten.