Het grote Rock Werchter 2018 verslag: dag #2

Op dag twee van Rock Werchter 2018 mocht koning voetbal headlinen. De zenuwen werden getemperd met Air Traffic, The Kooks en Wolf Alice en de overwinning dubbel en dik gevierd tijdens headliner van de avond The Killers. Wie van tevoren zeker was van onze overwinning tegen Brazilië kon genieten van Ben Howard en London Grammar.

Iedereen terug 10 jaar jonger

In 2010 kondigden de mannen van Air Traffic (★★★) een pauze van onbepaalde duur aan, dit jaar organiseerden ze een aantal kleine reünie-concerten in o.a. het Depot en de AB. Van het ene kwam het andere, na 10 jaar stonden de Britten terug op het hoofdpodium van Rock Werchter met nagenoeg dezelfde songs als toen. De tieners van toen vulden vlotjes de eerste rijen en zongen meteen mee met “Charlotte” en “Come On”.

Echte rockers zijn ze niet, hun nieuwe single “Almost Human” is een van hun meest softe nummers maar ontroert wel, net als “Your Fractured Life” en “As Time Goes By”. E

En de fans, die kenden nog alle lyrics van “No More Running Away” en “Shooting Star”. Air Traffic bracht onder een warme zon een flashback friday-set die velen deed terugdenken aan onze tienerjaren. En de reünie-tour is nog niet afgelopen want de band kondigde in primeur aan ook te zullen spelen op Crammerock.

Huppelend commanderen

Een andere Britse band die al enkele jaren meegaat, en in tegenstelling tot Air Traffic het langer heeft volgehouden, zijn The Kooks (★★★). Ook zij mochten de massa Rode Duivels-fans bespelen van op het hoofdpodium. De Britten zijn ondertussen ervaren rotten in het vak en weten perfect hoe ze een hele wei meekrijgen.

Al van bij het begin zingt iedereen mee met “Bad Habit”, “Ooh La” en “She moves in her own way”. De Britse jongens zitten ondertussen al aan album nummer vijf. Daarvan krijgen we op Rock Werchter een voorsmaakje. Toch kunnen die niet zo goed scoren als hun andere hits.

Zanger Luke Pritchard doet de wei niet alleen zingen. Ze dansen er ook op los tijdens “Westside” en “Sweet Emotion”. Terwijl zijn prachtige broek begint af te zakken huppelt hij van links naar rechts. Wanneer hij gitarist Hugh Harris voorstelt, wordt die wat verlegen. ‘I want you to get higher. I want people on shoulders!’ Luke vraagt veel van zijn publiek. Maar de wei luistert en tijdens “Always Where I Need to Be” zien we inderdaad iedereen losgaan. “Naïve” is de kers op de indie-taart.

Compact lawaai maken

Op Best Kept Secret kregen ze het hoofdpodium, op Rock Werchter is de Slope te klein voor Wolf Alice (★★★★). De Britse band degraderen tot een podium onder een stelling, daar zitten ze niets mee in, als de fans maar plezier hebben. En dat was zeker het geval. “Yuk Foo” is voldoende om de wilde fans meteen gelukkig te maken. “You’re a Germ” wordt ingezet en het compacte wei’tje wordt te klein voor de vele kijklustigen.

Zangeres Ellie, gehuld in een onschuldig wit kleed en zware Dr Martens schreeuwt het uit. De Britse band die al verschillende nominaties en awards in de wacht sleepte speelt een mix tussen grunge en shoegaze en heeft goed geluisterd naar bands als Pixies, My Bloody Valentine en Sonic Youth.

Maar ook op rustige nummers krijgen ze het publiek mee. “Delete The Kisses” heeft namelijk een erg schreeuwvriendelijk refrein. Terwijl bassist Theo het publiek extra ophitst, begrijpen we waarom ze op de Slope staan. Wolf Alice heeft nood aan onrust, wilde fans en weinig ruimte. Alles wat de mini-wei voor de Slope kan bieden.

Experimenteel en eigenwijs

“Has the world gone mad or is it me?” vroeg Ben Howard (★★★) zich af tegen het einde van de set. Wat ons betreft beide, want om quasi je volledige nieuw album te spelen én je radiohitjes compleet te negeren op een festival, daar moet je toch echt wel gek en eigenwijs voor zijn. Maar Ben Howard kwam er verdorie nog mee weg.

Wie wou gaan schuilen voor de voetbalgekte vond dan wel plaats in The Barn en in Howards hoofd, maar rustig was het daar evenmin. Terwijl zich buiten de tent een mirakel voltrok, kregen we van Howard zowat het volledige Noonday Dream geserveerd. Live bleek die even experimenteel en moeilijk te doorgronden, waardoor een groot deel van het publiek wat verweesd, verward en afgeleid was (door de Rode Duivels).

Wie zich helemaal overgaf aan Howard kon heel wat moois ontdekken. Donkere synths en strakke drumbeat (van 2 drummers) op “The Defeat”, het gemijmer in “Murmurations” en vooral die geweldige outro van “Boat to an Island on the Wall”. Ben Howard klonk donkerder, experimenteler en vooral eigenzinniger dan ooit tevoren. “Small Things” en het intieme en akoestische “I Forget Where We Were” waren de kers op moeilijk verteerbare taart. Waarna “Nica Libres” ons langzaam maar zeker terug richting realiteit en een mogelijke plaats in de halve finale bracht.

Sereen supporteren

Voetbal speelde ook de hoofdrol tijdens de set van London Grammar (★★★) op de Main Stage. De wei voor het hoofdpodium lag er nog nooit zo verlaten bij. Misschien daarom dat London Grammar een kwartiertje later begon. Een reden geven ze niet maar meteen na opener “Hey Now” vraagt frontvrouw Hannah de score. ‘We dachten dat hier niemand zou staan omwille van het voetbal.’

Terwijl de spanning stijgt in de slotfase van een legendarische wedstrijd blijft het rustig en sereen bij London Grammar. De rode achtergrondbeelden tijdens “Hell To The Liars” passen perfect bij de ondergaande zon. Tijdens “Rooting For You” zet Hannah zich neer op de rand van het podium. ‘Now is the time to wave your flags’. Hannah’s stem kan zelfs de zopas toegestroomde voetbalfans het zwijgen opleggen, zonder drums, zonder toetsenist.

Het Britse trio speelde nagenoeg dezelfde set als op Pukkelpop vorig jaar, toch weten ze meer harten in te pakken met hun unieke sound. Of is dat omdat Hannah Reid ons na een magische “Oh Woman Oh Man” hét voetbalanthem van Engeland leert?

London Grammar deed ons het voetbal niet negeren, integendeel ze vonden er een plaats voor in hun set en die was zeker en vast de moeite waard om de tweede helft van de match te missen.

Kitsch tot in de kist

De grote showman van Rock Werchter 2018 is ongetwijfeld Brandon Flowers. Hij mocht met The Killers (★★★) dag twee afsluiten en de Rode Duivels-sfeer zat er nog steeds in want na opener “The Man” verscheen op het scherm achter de band een gigantische foto van Kevin De Bruyne.

Maar de aandacht moest dan toch weer snel terug naar Brandon Flowers, die zich enorm boos maakte omwille van een slecht aangesloten keyboard tijdens “Somebody Told Me”. Die stress sloeg meteen op z’n stem die tijdens “The Way It Was” naar het valse begon te klinken in de lange noten.

Show was er wel genoeg. “Shot At The Night” werd voorzien van gigantische lazers, er was confetti à volonté en een vuurgordijn zorgde voor extra spektakel. Misschien net iets teveel spektakel. Meezingers “For Reasons Unknown”, “Run For Cover” en “Runaways”, scoorden goed.

“Read My Mind” kreeg een geweldige solo maar dan begon het showgehalte de muziek over te nemen. Brandon zette zich in z’n gouden shirt met de rug naar het publiek, wachtend op reactie. Het publiek begon zich ondertussen al naar de uitgang te begeven. Na zo’n volle twee minuten draaide Flowers zich om. Wie nog niet naar huis was, kon genieten van de gepaste afsluiters: “When You Were Young”, “Human” en een dubbele portie “Mr. Brightside”. Ditmaal zonder al teveel show.