Het grote Dour 2018 verslag: festivaldag #3
In samenwerking met enkele leuke Dansende Beren trok 99Festivals richting de festivalweide van Dour. De 10 meest opvallende concerten per dag kan je hier nog eens opnieuw beleven.
Dat de Britse heren van Shame (★★★★★) over een uitstekende live reputatie beschikken, hebben we nu al een aantal keren ondervonden en dat was gisteren in een goed gevulde La Petite Maison niet anders. Het vijftal is nog maar net terug van een Noord-Amerikaanse mini-tour, maar dat was amper te merken in de weeral intense show die ze gisteren wisten te brengen.”Dust on Trail” was een furieuze opener die meteen de toon voor de rest van het concert zette. Frontman Charlie Steen nam ook regelmatig een duikje in de menigte en hitste het publiek ook vanop het podium stevig op.
Ook “The Lick” en “Friction” werden furieus gebracht en veroorzaakten een gigantische moshpit. “Gold Hole” besloot de set op een stevige wijze en kon ook weer op een maximale inzet van het publiek rekenen. Voor chaos en een eerste hoogtepunt van de dag moest je gisteren dus bij Shame zijn!
Aj Tracey (★★★) is de next big thing in the grimegame. Hij bewees in het verleden, onder andere vorig jaar op de Lokerse Feesten, al dat hij een overdosis aan talenten heeft. Zijn grootste troef is echter dat enorme arsenaal aan stevige nummers zoals “Black out” en “False 9” waarover hij beschikt. De Old school AJ Tracey kon ons op Dour ook overtuigen, maar het nieuwe onderdeel van de set mocht anders. Nogmaals een XXXtentacion-tribute met “Look at me”, maar met nummers als “Look alive” en “Praise the lord” was het overduidelijk de bedoeling om er een groot feest van te maken. Spijtig, want hij had net meer van zijn talent moeten laten zien.
Scarlxrd (★★★★) mocht Le Labo in brand zetten vrijdag met hiphop van de hevigste soort. De Amerikaan brengt een mix van hiophop en metal, en bewijst dat dit een opkomend genre is. De tent staat bomvol, en hij brengt er vanaf de eerste seconden de sfeer in samen met zijn kortgeschoren sidekick.
Dankzij de moordende warmte in combinatie met een volledig op hol geslagen crowd, was het aan hem om te ontploffen. En of hij dat deed, op het einde liepen mensen naar buiten waarvan je zou denken dat ze uit een tsunami ontsnapt waren, in plek van uit Le Labo te strompelen. Good job man.
Het nieuwste hipster snoepje komt uit Australië en luistert naar de naam Parcels (★★★★). Voor hun muzikale doorbraak, verhuisde het vijftal uit Down Under naar Berlijn en sindsdien zorgt de band voor heel wat funky indie-feestjes. Hun liedjes klinken als een mix van Jungle en Daft Punk, zeker die laatste is geen toeval gezien Daft Punk een aantal nummers van Parcels hebben geproducet. Niet alleen de looks, maar ook de sound klinkt van een andere tijd en toch weten ze het publiek met gemak mee te krijgen. De nummers zoals “Hideout” en “Comedown” werden zelfs lekker uitgerokken en dat zorgde voor een nog leuker feestje. Ook nieuwe nummers vonden hun weg in de set en zo kregen we het catchy en groovy gebrachte “Tieduprightnow”, maar ook het net gereleaste “Bemyself” dat niet echt werkte bij het publiek en ook ons een wat dubbel gevoel gaf.
Behalve die ene uitschuiver vinden we enkel maar positieve woorden voor de Australische band die trouwens dit najaar hun debuutplaat zullen uitbrengen. Met een blij gevoel trokken we richting de Boombox, waar het redelijk druk was toen DJ Don Krez (★★) zijn eerste platen draaide. Net zoals bij AJ Tracey moesten we eerst een kwartier lang naar slecht gemixte nummers van andere hiphoppers luisteren vooraleer the man himself het podium op kroop. De Indondesiër Rich Brian is razend populair en heeft al tamelijk wat successen gehad, maar tijdens zijn show kregen we maar weinig van zijn potentieel te zien. Ongeïnspireerd en enorm droog stond Brian een halfuur lang het ‘beste van zichzelf’ te geven, maar als dit zijn ‘beste’ is, vrezen we voor zijn toekomst. De energie en plezier uit de studioversies kwamen in zijn set niet naar voren en zo werd ook dit optreden een gemiste kans.
Het was één van de eerste keren deze editie dat het op The Last Arena op een ‘vroeg’ uur druk was. De Brusselse rappers Caballero & Jeanjass (★★★★) kregen in vergelijking met vorig jaar een serieuze upgrade (van Boombox naar hoofdpodium) en die kans lieten ze niet liggen.
Een uur lang brachten de twee hun Franse rap en kregen ze een goed gevulde weide mee. Hits zoals “Tosma” werkten aanstekelijk, maar met hun grote hit “Bruxelles Arrive” lieten ze letterlijk iedereen bewegen. Het was de derde keer op rij dat het duo op Dour stond en het was misschien zelfs hun beste keer.
Er zijn weinig landen waarin Protoje & The Indiggnation (★★★) zo geliefd is als in ons belgenlandje. Is dat door het zeer succesvolle Reggae Geel dat nog steeds enorm veel jeugd trekt? Waarschijnlijk. Aan de Last Arena was er in ieder geval veel volk om met de reggae songs mee te viben. Zomerse gevoelens kwamen in iedereen op en zo werd er vanzelfsprekend gedanst op zijn hits “Who Knows”, “Rasta Love” en “Kingston Be Wise”. Naast al zijn oudere nummers gaf Protoje ook voldoende aandacht aan zijn nieuw album waaruit hij o.a. “Blood Money” speelde. Verder schitterden ook zijn twee backing vocals met hun mooie stemmen en leuke moves. Al bij al een geslaagd optreden.
Met De Jeugd Van Tegenwoordig heeft hij al jaren succes, maar ook solo onder het pseudoniem Fatima Yamaha (★★★) lukt het uitstekend. Zijn populariteit blijft maar stijgen en na passages op onder meer Rock Werchter en Pukkelpop staat Fatima Yamaha deze keer nog eens op Dour. Zijn set was echter één die traag op gang kwam. Het begin was te eentonig, niet scherp en boeiend genoeg, wat ervoor zorgde dat veel mensen hun aandacht verloren. Veel gedanst werd er aanvankelijk niet, maar door het meesterwerk “What’s A Girl To Do” kwam daar verandering in. Iedereen leek ontdooid en danste gelukkig op de aanstekelijke beats. De motor kwam wat traag op gang, maar op het einde liep die prima gesmeerd.
Eén van de headliners van Dour waren ook gisteren aan de beurt. De Belgische groep Soulwax (★★★★), aangevoerd door de broers Dewaele en Stefaan Van Leuven kunnen we kennen van nummers als “It is always binary”, “E talking” en “Close to Paradise”. Ze verschenen allemaal in witte hemden op de goed gevulde grasvelden van de last arena. Zowel visueel als muzikaal brachten ze een outer space vibe over. Hun drie drumsets stonden voor drie witte lichtschermen, dit in combinatie met hun outfits vormde een heel aparte sfeer. Hun performance gebeurde in opperste concentratie en overgave aan de muziek. Ze namen ook het publiek mee in hun performance en werden heel positief onthaald.
Mura Masa (★★★★) volgde Soulwax op in de Last Arena. Zijn shows zijn altijd indrukwekkend om te zien omdat hij live in opperste concentratie zijn nummers één per één samenstelt. Hij combineert keyboard, elektrische gitaar en drums tot zijn alom bekende hits in de popwereld zoals “what if i go”, “1 night” en nog vele andere.
Zijn performance werd aangevuld door twee zangeressen die het publiek opzweepten en entertainden met zang, dans en een enorme hoeveelheid energie. Ook het publiek hield van de muziekproducer uit Guernsey en zong volmondig mee. Een geslaagd feestje en einde van deze mooie vrijdag in Dour.
