Het grote Dour 2018 verslag: festivaldag #2
In samenwerking met enkele leuke Dansende Beren trok 99Festivals richting de festivalweide van Dour. De 10 meest opvallende concerten per dag kan je hier nog eens opnieuw beleven.
Ulysse (★★★) is misschien wel de Waalse Bazart. Naast het feit dat beide groepen trio’s zijn, vallen er ook muzikaal gelijkenissen te spotten, maar identiek zijn ze allesbehalve. Ulysse brengt een zeer zomerse, maar ook duistere sound en die meer en meer mensen lijkt te bekoren. Geen wonder dat ze na een passage als hoofdact op Les Nuits van de Botanique en veel airplay op Waalse zenders, nu ook op Dour een mooi plekje veroverden. Hun show kwam wat traag op gang en zanger Arnaud Duynstee zong niet altijd even toonvast, maar naar het einde toe kwam daar verbetering in. Een sitdown bracht op het einde van de set nog wat sfeer er in en liet ons zo toch tevreden de Petite Maison verlaten.
Er was weinig volk tijdens de eerste show op The Last Arena op de dertigste editie van Dour. Toegegeven: Hollie Cook (★★★) is dan ook maar een naam waarvan weinigen al hoorden. Bekende nummers heeft ze niet en dus verbaasde de magere opkomst niet. Wie wel aanwezig was, kreeg een echte zonneschijn te zien die nagenoeg foutloos zong terwijl ze de coolste dancemoves bovenhaalde.
Een uur was wellicht wel net iets te lang van het goede, want al snel vervloog de vibe. Te weinig afwisseling in de laidback reggae vibes en een nog wat slaperige sfeer maakten van de set niets spectaculair. Jammer.
In februari stonden ze nog in de AB te Brussel, maar ook tijdens het festivalseizoen hoeven we Son Lux (★★★) niet te missen. Het Amerikaanse drietal verworf bekendheid met nummers zoals “Easy” en “Lost It To Trying”, welk mooi tussen nieuw werk gespeeld werd.
De show kwam aanvankelijk wat traag op gang en leek te verzuipen. De gekende, geordende chaos bleek in het begin net iets te chaotisch te zijn en ook de zanglijnen van Ryan kwamen niet over. Gelukkig herpakte de band zich met de hulp van het enthousiast publiek volledig en zorgde de tweede helft geregeld voor kippenvel.
Vanaf “Dream State” bleek alles weer op en top te zijn, waardoor het concert net op tijd toch nog memorabel werd. Afsluiter “Lost It To Trying” zorgde voor een verdiende apotheose en stemde iedereen gelukkig.
Normaal gezien zorgt een rosse kop tegenwoordig steeds een stormloop op de festivals (zie Ed Sheeran of Josh Homme), maar bij de Luikenaar Theo Clark (★★★★) in Le Labo ging het er iets gemoedelijker aan toe. Clark, die trouwens Schotse roots heeft, bracht vorig jaar in november nog een erg geslaagde plaat Terror Terror Everywhere nor Any Stop to Thinkuit waarvan hij op Dour natuurlijk heel wat van liet horen. De nummers op de plaat klinken al erg goed en live is het zelfs nog een tikkeltje imponerender. Vooral “Terror Terror” is een echt pareltje waarvan we ons afvragen waarom dit in Vlaanderen nauwelijks gekend is. De alternatieve rock, met hier en daar wat punk-invloeden, van Theo Clark is in ieder geval heel toegankelijk en de stemkleur van Theo lijkt wat op die van Brian Molko van Placebo wat het allemaal heel vertrouwd laat klinken. Een leuke ontdekking op een nog jonge festivaldag.
Angèle (★★★) is bezig met haar tocht naar de top. Op korte tijd wist ze al een enorme populariteit te behalen en ook op Dour was dat het geval. De Belgische zangeres mixt moeiteloos de Franse en Engelse taal tot hits. Ze toonde ook zélf behoorlijk goed piano te kunnen spelen in enkele rustige, minder bekende nummers. Haar hele performance zat heel goed in elkaar, ze had oog voor elk detail, van een flashy outfit naar gezichtsexpressies tot quirky dance moves. Zo creëert ze een eigen unieke Angèle-stijl. De sfeer tijdens het concert was goed, maar de festivalgangers leken op deze tweede dag toch al wat uitgeput. Tijdens haar grote hits zoals “la loi de Murphy” en “Je veux tes yeux” gingen ze dan wel helemaal uit hun dak.
Noorwegen heeft sinds een drietal jaren een nieuwe ster in de electroscene met Cashmere Cat (★★★). De dj die we eigenlijk alleen met pet kennen, stoomde de Boombox met een aantal hevige bassen klaar voor de avond op Dour. Hij maakte in zijn set zowel gebruik van eigen nummers van zijn eerste plaat <em>9</em> die vorig jaar verscheen alsook nummers van onder andere Cardi B en soortgelijke vrouwelijke artiesten. De sfeer was zoals al bij bijna elk optreden heel uitgelaten, maar naargelang het einde vorderde, droop het publiek langzaamaan af. De set was tof, maar geen echte uitschieten.
De All Amerikan Badass was gekomen om de Last Arena te veroveren. Joey Badass (★★★★), gehuld in designerkledij zoals we hem kennen, bracht het plein tot leven vanaf minuut één. Topnummers als “Waves” en “Land of the Free” hebben niet veel nodig om goed ontvangen te worden.
Dat weet de man uit Brooklyn zelf natuurlijk ook, en daar maakt hij op een slimme manier gebruik van. In het midden van de set was het tijd voor een pauze. Joey, tot dan toe feilloos qua rap-kunsten, besloot weg te gaan na een hevige maar welgemeende “fuck white supremacy!”.
Hierna ontploft de weide. Nummers als “Cream”, “Christ Conscious” en ”Survival Tactics” zijn al uitzonderlijk hard, maar het XXXTENTACION-tribute met “888infinity” en “Look at Me” sloeg alle verwachtingen. Een heuse moshpit verspreide zich over de Last Arena, en al springend gingen we de nacht in.
Fakear (★★★★) (de Franse producer Theo Le Vigoreux) heeft in 2016 naam gemaakt met zijn album Animal waarop o.a. de nummers “Song for Jo” en “Sheer-khan” het goed deden. De muzikant uit Caen is misschien minder bekend bij ons in Vlaanderen, maar hier in Dour is hij enorm populair. Theo en zijn andere muzikanten hadden een volle tent voor zich en zelfs daarbuiten stonden nog veel enthousiaste fans te luisteren. Ze slaagden er in iets unieks te brengen door verschillende instrumenten te combineren met dance beats. Dit zorgde voor een zomerse sfeer, feel goed vibes en tevreden toeschouwers.
Het tweetal van Odesza (★★★) uit Seattle zijn bezige bijtjes: ze brachten sinds hun bestaan al drie platen uit waarvan A Moment Apart uit 2017 het meest recent is. Het nieuwe werk domineerde dan ook grotendeels de set van de twee die ook hier en daar vergezeld werden door twee blaasinstrumenten. Maar fans van het eerste uur kwamen zeker ook niet te kort en werden getrakteerd op onder andere de meezingers “Say My Name” en “It’s Only”. Het begin vonden we zeker niet verkeerd, maar na een halfuur kregen we toch stilaan het gevoel dat we het allemaal wel al eens gehoord hadden. De live show van Odesza bewees nog maar eens dat gebruik maken van eigen werk in een dj-set niet altijd een goede keuze is.
Dour wou voor deze feesteditie uitpakken en wist met The Chemical Brothers (★★★★) een straffe headliner te boeken. Het duo viert volgend jaar zijn dertigste verjaardag en zal ter gelegenheid van deze mijlpaal ook nieuw werk lossen. Op Dour mochten ze alvast warmdraaien voor dat feestjaar en dat deden ze met hun waanzinnige visuele show, die we twee jaar eerder al op Pukkelpop konden zien. Met hun hit “Go” gooiden ze meteen één van hun bekendste hits voor de leeuwen en dat bleek een goede keuze te zijn. Er werd een bepaalde spanning gecreëerd die doorheen de set behouden bleef. The Chemical Brothers hebben vooral door hun adembenemend straffe visuals een goede live-reputatie en dat werd op Dour nog eens bevestigd.
Weinig bands brengen zo een cinematografische visuals aan de dag die de muziek zo weten te versterken dat je er bij momenten kippenvel van krijgt. Nummers als “Free Yourself”, “Believe” en “Hey Boy Hey Girl” bleken bovendien echte anthems te zijn die het publiek aan het dansen bracht. Een goed geënsceneerde show met enkele muzikale uitschieters.
