Festivalverslag Sziget 2018: dag #5

Zondag: de dag des heren, een dag om te rusten, maar die rust is ons niet gegund. Met heel wat blijdschap horen we nog eens een stevige gitaar over de wei razen. De mannen van Kaleo openen de Main Stage.

Het geluid staat echt heel luid en leunt af en toe aan tegen het onaangename. De IJslanders willen zich maar wat graag bewijzen tijdens hun eerste show op Hongaarse bodem en halen dus alles uit de kast. Op muzikaal vlak dan welteverstaan, want erg beweeglijk zijn de mannen niet echt. Met “Hot Blood” staat de wei voor de eerste keer echt in brand. Zanger JJ Julius Son heeft een geweldig stemgeluid en kan daarnaast ook nog een serieus stukje fluiten. Heel het optreden zou perfect de soundtrack kunnen zijn voor een achtervolgingsscène in één af andere Amerikaanse film. Tegen het einde van de set krijgen we “Way Down We Go” voorgeschoteld en het publiek steekt nog een tandje bij om de eerste passage van Kaleo een absoluut succes te maken.

In de tent achter de Main Stage vinden we zowaar nog veel zwaardere gitaren. Ze mogen dan maar met twee zijn en ongelofelijk weinig instrumenten gebruiken, maar de jongens van Slaves weten wat kabaal maken is. Met hun rechttoe, rechtaan punk weten ze een podium wel te vullen. Het tempo ligt verschroeiend hoog vooral met dank aan Isaac Holman, die rechtstaand staat de drummen op twee trommels en drie cimbalen en terwijl nog de meeste tekst voor zijn rekening neemt. Alvorens “Cut and Run” aan te snijden vragen de jongens mensen uit het publiek op het podium om het bijhorend dansje uit te voeren. Een grappig zicht en behoorlijk vermakelijk. Na afloop worden de dansers terug naar hun plaats begeleid en Slaves bedankt de security om hun terug over de barrière naar hun plaats helemaal van voor de laten gaan. Holman kondigen “Girl Fight” aan en vertelt ons het hele verhaal van waar de inspiratie voor het nummer komt. We moeten constateren dat zijn uitleg makkelijk vijftien keer zo lang duurde als het nummer zelf. Met een vreemd aanvoelende ballade zwaaide het publiek mee van links naar rechts om dan met “Beauty Quest” nog eens stevig door te gaan.

Terug aangekomen op de Main Stage stond Liam Gallagher reeds het beste van zichzelf te geven. De levende legende uit de Britse muziekwereld heeft de perfecte balans gevonden tussen eigen materiaal en oudere nummers van Oasis. Met een scherm als achtergrond dat onderverdeeld is in meerdere kleine schermen met verschillende beelden op, zijn de visuals ook verzorgd. Al vroegen krijgen we “Morning Glory” te horen. Niet veel later kondigt hij aan dat het volgende nummer speciaal voor de Belgen is, zonder verdere uitleg begint hij dan aan “Lay It On Me”. De tweede helft van de setlist was toch vooral een Oasis-revival. Met nummers als “Cigarettes & Alcohol” en “Wonderwall” ging het geluid van het publiek de hoogte in. Liam heeft van dat laatste genoemde nummer zelfs geen woord van het refrein gezongen. Afsluiten deed hij met “Live Forever”. Onder de blijvend hangende tonen van “Wonderwall” verliet veel van het publiek de Main Stage.

Dankzij de headliner van de dag vlogen vanaf minuut één kusjes het publiek door. Dua Lipa opende met “Blow Your Mind (Mwah)” en de toon was gezet. Aangenaam verrast waren we wel over het feit dat alle muziek met live instrumenten gespeeld werd. Met veel energie dartelde en danste ze over het podium. Expliciet was het ook. Er heerste wel wat twijfel over het feit ze effectief alles live zong, want op een bepaalde moment liep ze met een regenboogvlag aan een serieus tempo door het publiek en mistte ze toch geen enkele noot. Dat zouden we een toptalent wel eens willen zien doen. Maar goed, laten we voor het voordeel van de twijfel gaan. Na het duo aan samenwerkingen “One Kiss” en “Scared To Be Lonely” verdween ze eventjes van het podium en verscheen er een oproep op het scherm om mee middenvingers omhoog te steken gericht aan alle ‘fuckboys’ op de aarde. Een beetje niet-principieel als je qua dansmoves wel heel je publiek lijkt op te geilen. “IDGAF” was echter wel een mooi hoogtepunt. Met “New Rules” werd afgesloten en zo zat de indrukwekkende show vol pompende beats erop.

Via de app werd er een surprise-act aangekondigd aan de PA-toren van de Main Stage en daar trokken we dan ook meteen naar toe. Bleek dat ZHU nog een tweede set kwam draaien. Helaas stond het geluid veel te stil, dus bleven we niet lang staan en trokken we een Blink-182 cover groep. De zanger was niet heel erg goed bij stem, maar sfeer was er wel enorm. Onderweg richting de tent passeerden we nog eventjes bij KSHMR, maar veel meer dan een zware bass en wat handen in de lucht was het ook niet, dus kropen we gewoon ons bedje in.