Festivalverslag Rock Werchter 2022: dag #3
Dag 3 van Rock Werchter 2022 stond in het teken van een nieuwe generatie artiesten die hoge toppen scheren, denk maar aan Måneskin, Anne-Marie, Twenty One Pilots en Imagine Dragons. Elk van hen kreeg de kans om zich te bewijzen op het allerhoogste niveau: de Main Stage van Rock Werchter. Metallica stuurde iedereen op vrijdag avond murw naar de camping, maar opnieuw -een dikke pluim aan het Werchter-publiek- stonden tienduizenden festivalgangers te drummen aan de ingang om het eerste optreden van de dag bij te wonen.
Die eer was weggelegd voor Goldband (****). Het sympathieke Nederlandse trio weet hoe ze een feestje moeten bouwen met hun betaalbare romantiek. Het vuur zat er meteen in met ‘De Wereld’ en ‘Alles Kapot’. De band smeet zich hard, en dat mag je meteen ook letterlijk nemen. Boaz Kok wou zich aan een duik in het publiek wagen tijdens “De langste nacht”, maar dat liep helaas helemaal mis. Resultaat: een gebroken hielbeen. Na verzorging van de EHBO bleef hij gewoon verder zingen, zodat de band kon uitpakken met ‘Noodgeval’, ‘Dit is voor jou’, ‘Psycho’ en publiekslieveling ‘Witte Was’. Bedankje naar Boaz voor zijn volharding en om alle fans een geweldig begin van de derde festivaldag te bezorgen! Al was het vooral de lyric “Mevrouw, ik kan nauwelijks op m’n benen staan” die de hele dag lang bleef nazinderen.
Na Goldband stroomde de fans van Måneskin (****) al rijkelijk toe aan het hoofdpodium. De Italianen kunnen ook in België op belachelijk veel interesse rekenen en maakten hun favorietenrol waar. Zanger Damiano pakte meteen uit met ‘Zitti e buoni’ om vervolgens iedereen gek te maken op de tonen van ‘MAMMAMIA’. Traditiegetrouw vlogen de kleren al snel uit, logisch bij zulke temperaturen. En die temperatuur bleef maar stijgen tijdens ‘Supermodel’ en de cover van The Stooges ‘I Wanne Be Your Dog’. Måneskin is geen eendagsvlieg en is here to stay. Frontman Damiano bespeelde het publiek alsof hij z’n hele leven niets anders heeft gedaan en sloot af met ‘I Wanne be Your Slave’ en ‘LIVIDI SUI GOMITI’. Vandaag trokken ze alle twijfelaars en ontdekkers helemaal over de streep en bewezen ze dat ze zoveel meer zijn dan dat ene ‘Eurosong’-bandje.
“Het perfecte optreden bestaat niet”. Wie dat zegt, was duidelijk niet aanwezig in The Barn bij Phoebe Bridgers (*****). De Amerikaanse nam ons mee in haar wereld, haar verhaal, gebaseerd op haar tweede album ‘Punisher’. Gesteund door enkele prachtige visuals, zong Phoebe achter een sterrenhemel, een berglandschap, een Aziatisch pleintje of een idyllisch tuintje. Ze trok van wal met ‘Motion Sickness’ en nam ons vervolgens mee naar ‘Kyoto’.
Phoebe Bridgers zocht contact met het publiek, bedankt een fan die haar moeder dumpte op het festival en liep even tijdens ‘Scott Street’ tussen het publiek, waar een vrouw de lyrics mocht zingen, onder luid applaus van The Barn. Hartjes klopten sneller, hartjes werden veroverd. En dat allemaal tijdens het eerste deel van de set. ‘Moon Song’ blijft raken, ‘ICU’ blijft voor altijd verbonden aan de afkeer van je schoonmoeder. Afsluiten deed ze met ‘I Know The End’, dat opbouwde naar één grote apotheose waarbij Phoebe én het publiek meermaals de longen uit hun lijf schreeuwden. Kortom: ongetwijfeld één van de beste shows die Rock Werchter 2022 te bieden had.
Op de Main Stage was het de beurt aan Anne-Marie (***). In een pre-covid tijdperk nog één van de co-headliners op Pukkelpop, vandaag op de parel van Werchter. Toegegeven, met gemende gevoelens trokken we naar de show, afvragend of de mayonaise wel zou pakken. Maar wat bleek, de popshow van de Britse zangeres viel duidelijk in de smaak bij de horde fans van Twenty One Pilots en Imagine Dragons, die al een hele dag vooraan kampeerden. Ze steunden de zangeres en zongen luidkeels mee op de vele hits die ze op de wei afvuurde, zoals ‘Alarm’, ‘Rockabye’ en ‘Friends’. De ene meezinger na de andere passeerde de revue. “Leuk, tof, sfeervol”. Enkele vage kernwoorden voor een concert dat er best mocht zijn, maar zeker niet blijft nazinderen. Opgewarmd en helemaal klaar voor Twenty One Pilots dus.
De verwachtingen langen hoog voor de co-headliner van vandaag. Misschien wel iets te hoog. Want we kregen het allerminst warm van het optreden van Twenty One Pilots (***). Ondanks het kampvuurtje, leuke danspasjes of het betere klim- en springwerk. Aan entertainment geen gebrek, aan tempo helaas wel. We zagen al veel straffere passages van Tyler Joseph en Josh Dun in ons land. Het duo startte ijzersterk met ‘Heathens’, een stukje ‘Holding on to You’ en het funky ‘The Outside’.
Tot hier toe verliep alles perfect, zoals verwacht/gehoopt. Wat volgde waren veel onderbrekingen, onnodig lange interacties en clichés of covers rond een kampvuur waarvan we nog steeds de meerwaarde niet van inzien voor een band van het kaliber als Twenty One Pilots. Wie Twenty One Pilots in het verleden aan het werk zag (Pukkelpop 209 of Rock Werchter 2014) kreeg show vol energie, dreiging en spanning te zien. Dat ontbrak vandaag bijna een uur lang.
Pas op het einde van de set, wanneer Tyler en Josh opnieuw de maskers over hun hoofd trokken, kwamen de oude ruige Pilots terug tevoorschijn met ‘Jumpuit’ en ‘Heavydirtysoul’. Tijdens ‘Car Radio’ beklom Josh nog even de Main Stage. Het publiek keek met ingehouden adem n bedankte hem met een oorverdovend applaus. Het venijn zat hem duidelijk in de staart, met ‘Stressed Out’ en ‘Shy Away’ dat overvloeide in ‘I’m Not Okay’ van My Chemical Romance. Eindigen met de absolute bom ‘Trees’ was dan ook de perfecte zet om iedereen met een goed gevoel achter te laten.
De derde festivaldag werd afgesloten voor de Amerikaanse poprockers van Imagine Dragons (****). Hun stadionrock is gemaakt voor live performances. En dat zette de band nog eens extra in de verf op Rock Werchter. Net als Twenty One Pilots begon Imagine Dragons ijzersterk aan hun set. Het enige verschil, Dan Reynolds en de zijnen hielden het langer vol. De confetti vloog ons om de oren, de temperatuur steeg met al dat vuur en vuurwerk op het podium. Spektakel alom dus, tijdens de eerste nummers ‘It’s Time’, ‘Believer’ en ‘Thunder’. ‘Shots’ werd opgedragen aan alle dierbaren die niet meer onder ons zijn en dat kwam even binnen. Sterk begonnen is half gewonnen.
Maar goed, de show was zo’n 35 minuten ver of het t-shirt van Dan Reynolds vloog al uit tijdens ‘Birds’. Was het de blote bast, de hitte of drukte in het publiek of de opeenvolging aan hits zoals ‘Follow You’, ‘Natural’ of Whatever It takes’, maar plots vielen heel wat jonge tienermeisjes flauw of kregen het benauwd. Nog even tussendoor willen we zeggen dat Dan Reynolds een frontman is om ‘u’ tegen te zeggen. De man smijt zich vol overgave en draagt de hele show op zijn eentje. Makkelijk, met zo’n brede schouders, maar toch chapeau. Hij maakte gretig gebruik van lange catwalk die er speciaal voor de band was aangelegd. meer nog, hij was er niet van weg te slaan. Hij moest en zou een heel optreden lang dicht bij zijn fans staan. En dat werd geapprecieerd.
Bon, op naar de finale, het orgelpunt van de set. Dat werd ingezet met een cover van ‘Forever Young’, gevolgd door een resem klassiekers uit het repertoire zoals ‘Demons’, ‘Enemy’ en ‘Bones’. Afsluiten deed de band met ‘Radioactive’ dat voor de gelegenheid ondersteund was met een piano in plaats van een gigantische drum. Imagine Dragons stond op de juiste plek, op het juiste moment en op de juiste dag.
