Festivalverslag Pukkelpop 2019: dag #2

Na de glorieuze passage van The National op vrijdag kijken we al uit naar deel 2 op zondagavond, maar eerst volgt er nog een hele zaterdag-programmatie die ons de teleurstellende show van headliner Post Malone moet doen vergeten.

We banen ons een weg door het sterrenstof op de tonen van ‘Let The Tits Out’. Tijd voor De Jeugd Van Tegenwoordig (****) dus! Dat ze beregeil stonden en van België houden, dat kan u niet meer verbazen. Een uur lang werden we getrakteerd op hits en lekker opgehitst door Manon, Get Spanish en Sexy Beesten. Het publiek genoot zo hard, dat het Faberyayo tot de volgende uitspraak dreef: “Ik voel jullie energie tot in mijn penis – zalig!”. ‘Nuff said!

10 jaar na de release van ‘Music For Men’ komt de band rond frontvrouw Beth Ditto nog eens samen. Gossip (****) had er zin in en begroette ons met een sappige ‘Hoedenavond’. Meteen de vlam in de pijp steken dacht de band en ze begonnen met Pop Goes The World en Long Love Distance. Als na dat eerste nummer de schoenen van Beth Ditto uitvliegen, dan weet je dat het goed zit.

Al swingend huppelde ze over het podium en overlaadde ze ons met schattige “dankuwel” woordjes. Na een LGBTQ-speech gaf ze een George Michael tribute met een cover van ‘Careless Whisper’. Tot slot kregen we Heavy Cross gepresenteerd en daarvoor mocht een mama in het publiek haar droom komen waarmaken en meezingen met Beth Ditto. Dochterlief vond het allemaal een beetje awkward, maar de zingende moeder viel niet door de mand en werd door Pukkelpop getrakteerd op een luid applaus. Ditto trakteerde het publiek op haar achterwerk en lekker vettige scheetgeluiden.

Als je op 21-jarige leeftijd al bestempeld wordt als ‘de nieuwe Amy Winehouse’, dan willen we Jorja Smith (***) wel eens heel graag aan het werk zien in de Marquee van Pukkelpop. We waren niet alleen, want een bomvolle Marquee was samen met ons overtuigd dat deze nachtegaal één van de beter shows van het festival zou geven.

Helaas werd het geen hoogvlieger en bleven we op onze honger zitten. Dat de zang perfect was? Klopt absoluut, maar na een tijdje werd het allemaal eentonig en stond de deur van verveling al op een kier. Het gebrek aan interactie met het publiek maakte het er niet beter op, waardoor onze aandacht al gaan lopen was voor het laatste nummer weerklonk.

Geen overvolle weide voor Anne-Marie (***), maar wel een enthousiast publiek dat tot de achterste regionen bleef dansen op haar poppy songs. Was het allemaal wat voorgekauwd en voorspelbaar? Ja, maar op geen enkel moment sloeg de verveling toe dankzij leuke bindteksten en een energieke zangeres.

Dat u elk woord van Rockabye kende, dat werd al snel duidelijk toen het publiek de song uit de handen van Anne-Marie nam en er zelf mee aan de haal ging. Dit concert gaat zeker niet de geschiedenisboeken in, maar met hits als FRIENDS, Bad Girlfriend, Alarm en Let Me Live wist iedereen zich een uur lang te vermaken. Ciao Adios en bedankt Anne-Marie!

Op Pukkelpop speelt Eels (*****) z’n derde show van deze Europese festivaltour en dat was er aan te merken, in de positieve zin welteverstaan. De band rond Mark Oliver Everett – “I Came To Rock” – bruiste van energie in de Marquee. Het doel van E. was duidelijk: “Let’s Pop The Poekel”.

Hij begon met een The Who-cover van Out in the Street, maar de temperatuur schoot pas echt de hoogte in bij cover nummer twee: Raspberry Beret van Prince. Al snel vroegen wij ons af waarom Eels niet op de Main Stage stond, een gemiste kans.

Een verschroeiende versie van I Like Birds, Novocaine for the Soul en het swingende Today is the Day lieten de tent meermaals ontploffen. Verder was er nog die aangename kennismaking met drummer Joe, die voor de gelegenheid ook z’n eigen introductienummer ‘Little Joe’ kreeg en een liefdesverklaring van Eels aan het publiek: “We love you so much we just wanna fuck you all day, in the nicest way.”. Wel E., onze Poekel is gepopt!

Net als Eels, speelt ook Royal Blood (****) deze zomer op een handvol festivals. De band krijgt voor het eerst de headline-spot in de schoot geworpen door Pukkelpop en stelde niet teleur.

Zoals het een goed Royal Blood-concert beaamt werd de interactie met het publiek herleid tot een minimum en lag de focus op rock, rock en nog eens rock. De solo’s vlogen ons om de oren en waren strakker dan de broeken van Steel Panther. Een furieus begin met Come On Over en Where Are You Now grepen ons bij de keel en lieten ons niet meer los. Als je dan nog eens kan afsluiten met Little Monster, How Did We Get So Dark, Ten Tonne Skeleton en Figure It Out, dan kom je met al die Britse arrogantie zeker weg en schieten de moshpits als paddestoelen uit de grond.

Een kleine pluim voor de roadies, die na elk nummer het podium kwamen opdrogen zodat Mike Kerr geen been zou breken toen hij zijn heupen alle richtingen uitsloeg. Wanneer iemand ons vraagt hoe we deze show het best konden omschrijven in drie woorden, dan gaan we voor: snedig, vuil en strak. Het tegenovergestelde van Post Malone dus.

Een show van The Streets (***) eindigt vaak in chaos, en dat was ook op Pukkelpop niet anders. Het concert vloog voorbij, maar we kunnen dit niet herinneren als één van de hoogtepunten van Pukkelpop 2019. Een rommelige show en predikant Mike Skinner haalden het tempo vaak onderuit, zelfs na een veelbelovende start met Turn The Page en Let’s Push Things Forward.

De lijn tussen rappen en communiceren met het publiek werd heel dun en Mike Skinner had meer zin om ieder van ons om te scholen tot een beter mens dan een geweldige show op poten te zetten. Dry Your Eyes was het eerste nummer in de set dat onverstoord bleef en waar we opnieuw konden genieten van de genialiteit van The Streets. Tot slot konden we nog lekker meebrullen op ‘Fit but you know it’ en getuige zijn van een crowdsurfende Skinner die twee flessen champagne ging brengen aan zijn klank- en lichtmannen.

Let It Happen Tame Impala (****). De Main Stage betreden, met zicht op een zee van kleurrijke poncho’s. Kevin Parker leek meteen in z’n nopjes te zijn en was klaar om samen met ons weg te trippen. Goed begonnen is half gewonnen, dus weerklonk meteen ‘Let It Happen’ door de boxen, samen met een shitload aan confetti, die als drab uit de lucht viel.

Ons psychedelisch dekentje werd ingeruild voor een poncho, maar sommige fans vergaten hun plastic zak boven te halen. Kevin Parker to the rescue, die zijn poncho aan een meisje op de eerste rijen schonk. Nu kon zij ook volop genieten van de verbluffende visuals en een euforisch Elephant. De rest van de set werd omgetoverd tot een grote Australische regendans vol op hol geslagen lasers.

Met “The Less I Know The Better” schakelden de dansbenen een versnelling hoger en keerde het publiek, nat maar voldaan, richting de doorweekte tenten.