Festivalverslag Pukkelpop 2019: dag #1

Op de openingsdag (dag 0) van Pukkelpop werden we meteen hartelijk ontvangen door Gestapo Knallmuzik. De temperatuur klom daarna nog meer de hoogte in bij Heideroosjes, Black Box Revelation en The Van Jets. Op de eerste volwaardige festivaldag was het vooral uitkijken naar Post Malone en het eerste concert van The National, dat in het teken staat van hun meest recente plaat ‘I Am Easy To Find’.

De dag beginnen, doen we traditioneel in de Marquee waar Inhaler (**) ons stond op te wachten. Neen, Bono was niet van de partij, maar zijn 19-jarige opvolger gelukkig wel. Al is die opvolging nog niet 100% verzekerd. Helaas beschikt de band niet over een uitgebreid repertoire en zijn niet alle nummers even catchy als ‘My Honest Face’. Het werd al snel duidelijk dat het publiek enkel kwam voor dit ene radiohitje – dat de band wijselijk achteraan de setlist verstopte – of voor het aanschouwen van ‘de zoon van’.

Naast een DWNTWN-sessie en een BUZZ-sessie speelt Portland (****) ook nog een derde volwaardige concert op de weide van Pukkelpop. De Marque liep aardig vol voor de melancholisch sound van Jente en Sarah.

Eerder deze zomer wisten ze zonder moeite stand te houden op Rock Werchter en ook op Pukkelpop wist de Belgische band opnieuw te overtuigen. Het ene moment stonden we weg te dromen bij de zachte indiepop, het andere moment greep de band ons bij het nekvel bij iedere stevige uithaal. Met een perfect gebalanceerde set doen ze ons nog meer uitkijken naar hun intiemere sessies DWNTWN en in de BUZZ. Portland kan terugblikken op een meer dan geslaagde festivalzomer.

Een hele zomer lang speelde Stormzy (*****) headline-shows, met als hoogtepunt een legendarisch optreden op Glastonbury. Op vrijdagmiddag staat ‘The King of Grime’ gewoon doodleuk op de Main Stage van Pukkelpop onder de Belgische zon.

Met een knaller van een show veroverde hij de hele weide en toonde hij het publiek zijn oprechte dankbaarheid. Die ietwat ‘goedkope’ remix van Ed Sheeran’s ‘Shape Of You’ zien we graag door de vingers, zeker als we getrakteerd worden op een hoogstaande en vurige show waarin Michael Owuo Jr. zijn publiek geen seconde uit het oog verliest. ‘Vossi Bob’, ‘Shut Up’ en ‘Fire In The Booth’ – die laatste toverde hij om tot ‘Fire In Belgium’ – deden de boel helemaal ontploffen. Als kers op de taart kwam de sympathieke Brit na afloop nog wat selfies en handshakes uitdelen aan z’n fanbase.

Ons favoriete Antwerpse hiphopduo blackwave. (*****) komt met wat jazz en funk wat leven in de brouwerij brengen aan de Main Stage. Konden ze Stormzy overtreffen? Nee, maar zeker wel evenaren!

We kregen iets heel simpels voorgeschoteld, maar tegelijk zo krachtig: eerlijke hiphop gebracht door een sympathiek duo en dat in een jazzy jasje gestoken door een uitstekende live band. Marco Borsato gaf ons mee dat de meeste dromen bedrog zijn, maar met hun ‘Big Dreams’ staat blackwave. waar het hoort te staan: op het hoofdpodium! Met ‘Elusive’ en ‘Whatsgood’ kregen ze iedereen mee over de streep, daarvoor hoefden ze zelfs niet het publiek in te duiken, laat staan confetti af te vuren. Wij onthouden vooral: “Pukkelpop, maakt kinderdromen waar”.

Binnenkort viert White Lies (***) het 10-jarig bestaan van hun debuutplaat ‘To Lose My Life’ in de Cirque Royal, maar eerst worden we nog getrakteerd op een mooie mix van oud én nieuw materiaal. Al meteen in het begin van de set kregen we ‘Fairwell To The Fairground’ te horen in een setlist die bol stond van de hits. Geen vernieuwende set of spectaculaire wendingen, maar dat verwachten we na al die jaren ook niet meer van White Lies. In een sneltempo kregen we ook nog Death, Unfinished Business, Take It Out On Me en To Lose My Life op ons afgevuurd. Met afsluiter van dienst, Bigger Than Us, kreeg Harry McVeigh voor een laatste keer nog eens alle handen op elkaar.

Op naar de trots van Schotland: Franz Ferdinand (****) (sorry Simple Minds). Op nieuw materiaal stond duidelijk niemand te wachten en daar had de band op geanticipeerd. De setlist bestond bijna uitsluitend uit hits, hits en nog eens hits. Het plezier droop eraf bij Alexander Kapranos en de zijnen en dat gaf het publiek nog een extra boost om alles uit de kast te halen. Wie na dit concert bleef staan voor The National, was zeker goed opgewarmd door afsluiters als Michael, Ulysses, Take Me Out en This Fire. Onze dansbenen hebben overuren gedraaid.

De weide staat even vol als het getatoeëerde gezicht van Post Malone (**), die vergat om er een memorabele avond van te maken. Chapeau, helemaal alleen op zo’n groot podium headlinen, maar dat gegeven verdwijnt als sneeuw voor de zon als het optreden wat mak en ongeïnspireerd oogt. Ongetwijfeld zullen vele duizenden fans het oneens zijn, want zij stonden vooraan en gaven zich volledig bij elk nummer, dus aan hun enthousiasme zal het alvast niet gelegen hebben.

Even leek alles op z’n plek te vallen toen Better Now al vroeg in de set gedropt werd, maar dan bleek het pijnlijk duidelijk dat Posty moest terugvallen op een backtrack. Dat hij even later dan nog eens een gitaar theatraal stuksloeg alsof hij zich Matthew Bellamy waande, was dan weer op het randje van belachelijk. 

Neen, zelfs al het vuurwerk en een mooie lichtshow konden de meubelen niet meer redden als je een uur lang die verdomde autotune moest aanhoren. Afsluiten deed hij uiteindelijk met Sunflower, Rockstar en Congratulations, nummers die opnieuw onthaald werden alsof ze al tientallen jaren meegaan, maar die het zaakje niet meer konden redden.

Gelukkig was er nog een headliner op vrijdagavond, eentje die ons nog nooit teleurstelde en dat ook gisteren niet deed: The National (*****). Het was al snel duidelijk dat Matt Berninger in z’n nopjes was en meermaals contact met het publiek zocht. Al moest hij niet lang zoeken alvorens hij er in dook.

De setlist was een emotionele rollercoaster, die ons van Sea Of Love naar het dreigende Mr. November bracht. Als je dan nog eens afsluit met een fan-favorite als Vanderlyle Crybaby Geeks, dan weet je dat dit weer eens een parel van een setlist was. Onderweg kregen we ook Pink Rabbits, Rylan en The System Only Dreams Of Total Darkness voorgeschoteld als hoogtepunten. Nog even een kleine pluim voor het publiek: u was geweldig en wij genoten van elk woord dat u meebrulde.

Grote afwezige doorheen het concert: de fles rode wijn van Matt Berninger. Hopelijk is deze zondag wel van de partij!