Festivalverslag Lollapalooza Paris: dag 1

Het Amerikaanse festivalconcept Lollapalooza vond dit jaar voor de tweede keer plaats in de Franse hoofdstad Parijs. Wij vonden een dagje vrij in onze agenda om op zaterdag 21 juli dit festival eens te bezoeken.

De dag begon voor ons met de Zweedse zangeres Zara Larsson (★★★). Gehuld in een zwart-wit topje met bijpassende broek bracht ze haar hits Never Forget You, Girls Like en Ain’t My Fault. Niet alles klonk even zuiver, maar dit was dan ook het bewijs dat ze alles live zong en dat kunnen wij wel appreciëren.

Veel vernieuwend was het allemaal wel niet. Verder dan de nodige interactie ‘How are you guys doing?’ en ‘Congratulations on winning the cup!’ ging het niet. Maar wat maakt het uit? Het publiek danste, genoot zichtbaar en bleef na het slotlied Symphony helemaal bezweet achter onder de felle zon.

Wat maakt Lil Pump (★) zo geliefd bij zijn jonge fans? Wij begrijpen het alvast niet. Hip-hop’s grootste ego kwam een half uur te laat aan, maar trok er zich duidelijk niets van aan. De Amerikaanse rapper slaagt er vervolgens in om op een half uur tijd slecht drie van zijn eigen nummers te brengen.

Van zijn raps moet hij het duidelijk niet hebben en dat beseft hij zelf precies ook. Hij kwam in het publiek, kroop op de geluid/licht-tent en sprong hier drie keer af, dit terwijl hij al zijn fans de huid vol schold. Hij krijgt een ster voor de sfeer die hij bij zijn fans bracht, maar dat is al lichtjes overdreven.

Zo hadden we al twee van de vier stages verkend en onze volgende artiest bracht ons naar de derde. Op Perry’s Stage draaide namelijk de Amerikaanse DJ Valentino Khan (★★★★) de hits aaneen. Er was niet veel volk, maar de mensen die aanwezig waren, dansten de benen van hun lijf. De DJ van megahit Deep Down Low wisselde de tragere Trap-beats af met pompende snelle beats en bracht ongelooflijk veel sfeer. De DJ verstopt zich ook niet achter zijn draaitafel, maar springt ook soms op de tafel om het publiek op te jutten. Superset!

Vervolgens besloten we om al vroeg ons avondmaal te nuttigen om ons klaar te maken voor de Britse band Bastille (★★★). Zij zijn een geliefde band op verscheidene festivals en brengen dan ook altijd een goedgevulde set met zich mee.

Jammer genoeg is deze set, zo voelt het toch aan, al jaren dezelfde. Niet alleen de moppen (I’m the worst dancer), maar ook de bindteksten lijken al jaren onveranderd. Deze set kreeg nog gezelschap van hun nieuwe hit Quarter Past Midnight waarna (weeral) werd afgesloten met Pompeii. Het weer was goed en hun muziek kan ook niet slecht genoemd worden, dus uiteindelijk was dit weer een zeer fijn uur.

Vervolgens was het tijd voor onze persoonlijke favoriet, de Amerikaanse rapper Travis Scott (★★★★). Doorheen de dag was het al duidelijk dat er veel mensen speciaal voor hem naar het festival kwamen. Overal waar je keek zag je mensen die de nieuwe merchandising van het komende album ‘Astroworld’ droegen.

Het mag dan ook niet verrassen dat het publiek stond te springen vanaf dat ze de rapper in hun zicht kregen. Maar hier doet hij het natuurlijk ook voor. “If you’re not here to rage, there is the exit”, wist hij ons nog te zeggen. En of we ‘geraged’ hebben.

Hij stond gepland voor 1u20 minuten, maar na een uur besloot hij er een einde aan te maken met Goosebumps. Onze benen zijn hem hier alvast dankbaar voor, maar de fan in ons wou meer. Het toppunt was in ieder geval toen hij met het lied Butterfly Effect een fan op het podium haalde, die daarna in het publiek moest springen. Als bedankje kreeg de fan de t-shirt die Travis Scott droeg. Wat. Een. Entertainer!

Hierna hadden we eigenlijk onze rust nodig, maar besloten we naar Diplo (★★★) af te zakken, die de Perry’s Stage ging afsluiten. En we waren duidelijk niet de enigen. De tent was te klein om iedereen onderdak te bieden, maar dat liet niemand aan zijn hart komen. De DJ bracht een set zoals we van hem hadden verwacht. Maar meer kunnen we er ook niet van zeggen. We sloten de dag af met een goede, maar weinig verrassende set.

De organisatie zat strakker dan vorig jaar en Lolla Paris is dan ook onmisbaar geworden in onze festivalplanning. Een oerdegelijke line-up en een uitgelaten Franse sfeer, maar daar kan het gewonnen wereldkampioenschap voor iets tussen zitten.