Festivalverslag Lokerse Feesten 2019: Metal Sunday
Lokeren feest, want tien dagen lang krijgen de Oost-Vlamingen enkele muzikale hoogtepunten te verwerken… en op die eerste zondag klinken die hoogtepunten meestal een tikkeltje harder. De traditionele Metal Sunday van de Lokerse Feesten bouwde de afgelopen jaren een stevige reputatie op en is de vaste afspraak geworden voor vele metal-liefhebbers. Na vandaag zijn we ook gerustgesteld: de metal-toekomst werd verzekerd op de Lokerse Feesten 2019!
Brutus (****) mocht als eerste de debatten openen. Wie iets rustiger wou starten was, was duidelijk op het verkeerde adres. Op nog geen halfuur tijd was de Grote Kaai goed gevuld om het gebonk en geschreeuw van frontvrouw Stefanie te aanschouwen. Met de enorme kracht die ze uitstraalt – en een tweede plaat onder de arm – wist de band iedereen 45 minuten lang te boeien, ondanks de tropische temperaturen.
Dan maar even afkoelen bij de volgende band? Nee, want Zeal & Ardor (*****) – de meest recente toevoeging op de affiche – was een serieuze aanwinst die ons omver blies! Een gouden wissel, want de Zwitsers zijn technisch ijzersterk en instrumentaal tikt het allemaal zoals een Zwitserse klok. Weinig interactie met het publiek? Het zal ons een worst wezen! Muzikaal was dit hét beste dat de Lokerse Metal Sunday te bieden had.
Op hun laatste platen klinkt Life Of Agony (**) steeds zachter, maar dit werd in het verleden steeds goed gemaakt door een ijzersterke live-reputatie. Helaas is dit vandaag niet meer het geval. Scheelde er iets met de PA? Was de band te moe van voorbije optredens en verplaatsingen? Lag het aan de Lokerse hittegolf? Het optreden was in ieder geval ver beneden de verwachtingen, die wij en vele omstaanders gewoon waren. De (cocktail)bars konden op veel meer belangstelling rekenen tijdens de show van de Amerikaanse band.
Eindelijk vonden we onze welverdiende verfrissing bij de piraten van Alestorm (*****). De zotte Schotten zijn steeds onze veilige thuishaven en voelden zich als een vis in het water aan de Grote Kaai. Ondertussen heeft de band voldoende hits verzameld om ons een uur lang te entertainen. De innerlijk Jack Sparrow kwam naar boven bij heel wat toeschouwers, klaar om er een feest van te maken, samen met een gigantische gele badeend. Na de show konden we hen waarschijnlijk terugvinden aan de bar, want “7 pintjes maar voor 20€?” leek hen wel de moeite!
De Zweden van Europe (****) staan ondertussen al 40 jaar op de planken. Hun leeftijd is toegenomen, maar ook hun energie en grinta zijn nog steeds aanwezig. Frontman Joey Tempest stond een uur lang als een jonge rockers over het podium te dartelen. Echt hardrock of metal is dit niet, maar de band wist het publiek te bekoren en mee te nemen op een reisje door hun discografie. Met ‘No Woman, No Cry’ wisten ze ook aardig te verrassen. Maar natuurlijk ontplofte de boel bij het slotstuk, The Final Countdown en die werd luidkeels meegebruld tot ver buiten Lokeren.
Headliner van dienst was Scorpions (**), want ja, Duitsland heeft meer te bieden dan alleen maar Rammstein. Aan klassiekers geen gebrek, aan hoogtepunten helaas wel. De kwaliteit van de videowall op de achtergrond en bijhorende animaties werkten storend, zo storend dat we zelf niet optimaal konden genieten van hun strakke riffs en ons gingen focussen op de stem van frontman Klaus Meine. Dat hadden we dus beter niet gedaan, want die stem heeft duidelijk zijn beste tijd gehad.
Tot slot is het tijd om nog een pluim uit te delen aan de organisatie. Niet alleen voor hun geslaagde nieuwe huisstijl, maar ook voor het gevarieerde aanbod aan eetstandjes en de bars, waar wachttijden beperkt werden tot een minimum.
