Festivalverslag Lokerse Feesten 2018: dag #8

Ook deze vrijdag waren we weer terug te vinden op de Grote Kaai in Lokeren voor een affiche die ons deed watertanden. Warhaus, Manic Street Preachers, dEUS en Kasabian trotseerden de regen en kregen de opdracht om de Lokerse Feesten 2018 te verwarmen tijdens de vele koude douches.

Warhaus

Warhaus kreeg een wat ondankbare taak om Lokeren in feeststemming te brengen. Moeilijk, met al die dreigende regenwolken boven de Grote Kaai die de sfeer gijzelen. Deze festivaldag was niet uitverkocht en dat was duidelijk te merken aan de opkomst voor Warhaus.

Maarten Devoldere en co kregen pas op het einde van hun set het publiek mee in hun verhaal, maar dan was het kalf al verdronken. Geen memorable passage van de band, die op een ongelukkig moment geprogrammeerd stond.

Manic Street Preachers

Manic Street Preachers kreeg als tweede een kans om het publiek wat leven in te blazen. Dat lukte vrijwel meteen, want de band trapte af met Motorcycle Emptiness. Bij het horen van die eerste noten verliet iedereen zijn schuilplaats en staakten de regenwolken het vuren. 

De band kwam wat nieuw werk voorstellen en er was zelfs tijd om een cover te spelen van The Cure (In Between Days), maar het waren vooral de hits als People Give In, You Love Us en afsluiter If You Tolerate This Your Children Will Be Next die het publiek zal onthouden na deze passage.

dEUS

We hadden verwacht dat dEUS er een goede relatie op nahield met de weergoden, maar niets bleek minder waar. Voor het eerst stroomde het terrein vol oranje poncho’s en doorweekte broeken.

Toegegeven, op TW Classic zat er iets meer ‘schwung’ in de set, maar toch kregen de fans in Lokeren iets speciaals voorgeschoteld: een waanzinnige apotheose met Hotellounge, Bad Timing, Suds & Soda, Roses en Nothing Really Ends. We verloren even de aandacht tijdens de iets te lang uitgerokken versie van Suds & Soda, maar een sublieme versie van Roses werd door de weergoden nogmaals onthaald met een goedkeurende stortbui.

Kasabian

Na dEUS gaven velen er de brui aan, maar zij die bleven werden uiteindelijk beloond met het neusje van de Britpop: Kasabian.

De set was even strak als de broek van Sergio Pizzorno en de vleugjes energie en arrogantie werden u geschonken door Tom Meighan, die het publiek anderhalf uur lang probleemloos op sleeptouw nam. We kregen in een sneltempo hits op ons afgevuurd als Underdog, Eez-Eh, Club Foot en Re-Wired.

We onthouden vooral de bemoedigende woorden “Come On You Fucking Waffles” en “Rock’n’Roll will never die”. Vervolgens kregen we nog meer hits voorgeschoteld als Empire, L.S.F, Vlad The Impaler en Fire. Toen ging het licht uit, de sluizen dicht en niets dan tevreden gezichten doken de nacht in. 

Foto’s: CPU – Olivier Bourgi