Festivalverslag Best Kept Secret 2018 – Dag 1
De organisatoren van Best Kept Secret 2018 hebben de weergoden ongetwijfeld uitgebreid bedankt na afgelopen weekend, want het broeierig hete festivalweertje slaagde erin om – in combinatie met vele topacts uiteraard – van deze editie een succesnummer te maken. Dit is alvast een verslag van die eerste festivaldag.
Bedouine (★★)
De Syrisch-Amerikaanse singer-songwriter Bedouine had de (on)dankbare taak om stage THREE te openen met haar melancholische liedjes en warme stem.
Gewapend met niet veel meer dan haar gitaar, een kaars en een slinger rozen rond haar statief, had ze wel iets straffer uit de hoek moeten komen om het praatgrage Nederlandse publiek volledig het zwijgen op te leggen. Bedouine was niet de voltreffer waarmee de THREE geopend had kunnen worden.
Tom Grennan (★★★★)
De Britse Tom Grennan had dan weer de eer om het hoofdpodium van Best Kept Secret in te wijden. Een mooi geschenk van de festivalorganisatie voor de jarige Brit. De man met een stem van schuurpapier schuimde, met een typisch Britse casual flair, het grote podium op en af alsof het allemaal niets was.
De set was gebalanceerd, maar soms wat eentonig. Gelukkig is er die klok van een stem, die je bij momenten bij je keel grijpt, en een resem meezingbare refreinen om het publiek bij de les te houden. Afsluiten deed hij uiteraard met zijn grootste hit Found What I’ve Been Looking For.
Future Islands (★★½)
Vervolgens werden de Amerikaanse indie-synthrockers van Future Islands op ons losgelaten. De band mocht de vooravond inleiden en kwam tegenover een goedgevulde weide te staan. De verwachtingen na hun legendarische optreden op Best Kept Secret 2015 – weet je nog, die spectaculaire exit van zanger Samuel T. Herring – waren duidelijk hooggespannen.
Toch bleef het “grote hoogtepunt” dit keer uit. Dit optreden zal zeker niet blijven nazinderen, maar aan de inleving en theatraliteit van Herring zal het alvast niet gelegen hebben. Misschien moet hij de volgende keer wat van z’n enthousiasme aan zijn bandleden proberen doorspelen.
Rex Orange County (★★★)
De Britse Alex O’Conner kennen we in België van het zomerse Loving is Easy, maar in Nederland geniet hij met Rex Orange County al meer bekendheid. Een opvallend jong publiek zakte al vroeg af naar stage THREE om deze hippe singer-songwriter aan het werk te zien. De nummer twee in de BBC Sound of 2018 zong, kreunde en floot er zijn liedjes, zonder veel interactie met het publiek tussendoor. Een gemiste kans, want Rex Orange County was met de muzikale mengelmoes van R&B-achtige en jazzy popsongs, een veelbelovende naam op de affiche van vrijdag. We geven hem graag nog wat tijd om te groeien op een podium.
Tyler, The Creator (★★★★)
Deze schepper, voor de gelegenheid gehuld in fluojas, zorgde voor een eerste bommetje (zeg maar bóm) op het hoofdpodium, al had hij wel wat tijd nodig om die te droppen. Zijn MC’s waren keurig aan de zijkant verstopt, wat ervoor zorgde dat Tyler gedurende zijn hele set, moederziel alleen op het podium stond.
Even dachten we dat dit de doodsteek zou betekenen voor het optreden, maar dan ontplofte de boel bij DEATHCAMP. De eerste moshpit was een feit! De oprichter van Odd Future vuurde hierna, in een recordtempo, nog wat knallers als Who Dat Boy, I Ain’t Got Time!, Tamale en See You Again op de festivalweide af. Best Kept Secret was nu helemaal wakker!
Altin Gün (★★★★★)
De prijs voor de meest originele sound van de avond gaat zonder twijfel naar het Turks-Nederlandse Altin Gün. Alsof we nog niet genoeg van het weinige resterende vocht uit onze dansende lichamen hadden gezweet bij Tyler, The Creator; zorgde deze funky Turkse folk-psychedelica voor een heet dansfeestje in de FIVE.
De band en haar theatrale zangeres brachten er bescheiden hitjes Tatli Dile Güler Yüze en Goca Dünya, waarvan wij geen enkele noot konden meezingen. Ondanks de onverstaanbare Turkse lyrics, bewees Altin Gün des te meer dat muziek één van die weinige dingen is die alle taalbarrières weet te overschrijden. Ze slaagde erin om ondanks betrekkelijk weinig interactie met het publiek de FIVE toch een klein uur lang in één gemeenschappelijk zwoel universum te laten feesten als de hitsige beesten.
Arctic Monkeys (★★★★)
Geen enkele band waarbij de verwachtingen zo torenhoog gespannen waren als bij dit Britse viertal, dat tegenwoordig met z’n achten optreedt. Met de komst van hun langverwachte nieuwe album “Tranquility Base Hotel + Casino” slaagde de band rond Alex Turner er opnieuw in om, na vijf jaar, als een feniks te herrijzen met een prachtig nieuw stel veren.
In dit geval ruilen we de feniks in voor een zelfingenomen crooner met een lelijke ringbaard. Hoe dan ook, anno 2018 zijn de Monkeys nòg meer “de band rond Alex Turner” geworden en is “Tranquility Base Hotel + Casino” één grote egotrip van diezelfde getalenteerde songschrijver.
Op Best Kept Secret bewezen onze favoriete aapjes dat oude knallers nog steeds lekker knallen en dat ze ons doen zwichten voor hun nieuwe nummers, die vaak met enige scepsis worden ontvangen na de albumrelease. Zo ging dat ook met “Humbug” en kijk wat voor een fan-favorite nummers Pretty Visitors, Crying Lightning, My Propeller zijn geworden.
Perfectie is een gevaarlijke eigenschap om een concert toe te schrijven, maar Arctic Monkeys komt er telkens weer verbazingwekkend dicht in de buurt. Wie anders kan zwalpend op een rollende barkruk zo veel rock-‘n-roll uitstralen?
Toegegeven, de tijden waarin concerten van Arctic Monkeys een langgerekt energiek springfestijn waren zijn voorbij en daar kunnen de nummers van “Tranquility Base Hotel + Casino” wel eens toe hebben bijgedragen. Maar dit was een concert voor de fans. Een steengoed concert waar we weinig tot niets op kunnen aanmerken: “It was well reviewed, four stars out of five”.
