Festivalverslag Best Kept Secret 2018 – Dag 2
Wat wij onthouden van deze tweede – en mogelijks nog tropische – festivaldag van Best Kept Secret 2018 in de Beekse Bergen: de charismatische vrouwelijke frontvrouwen in de uiteenlopende genres en de donders hard ontploffende hiphop-dansfeestjes!
Isaac Gracie (★★★)
Op het gloeiend hete middaguur mocht Isaac Gracie drie kwartier lang de gehavende ziel uit z’n jonge lijf zingen in de TWO. Met een gordijn van blonde haren voor z’n ogen had Gracie amper contact met het publiek; verder dan “this tent is large, the vibe is huge” kwam hij aanvankelijk niet. Die tent hing wel langzamerhand hunkerend aan zijn lippen, zeker wanneer er vanaf Running On Empty eindelijk wat meer vaart in z’n set kwam.
Die set kwam tot een scheurend hoogtepunt bij The Death Of You And I, dat met de originele afwisseling tussen jazzy strofes en een dramatisch refrein live nog meer tot z’n recht kwam dan op z’n album. Eindigen deed Gracie met het zalvende Reverie, waarmee hij ons tevreden achterliet na een trage, maar bij momenten bloedmooi hartverscheurende set.
Angus and Julia Stone (★★★)
Broer en zus Stone uit Byron Bay, Australië, waren met hun zomerse folknummers vermakelijke ontspanning voor de vroege namiddag. We hadden even gevreesd dat het een misser kon zijn om deze lieflijk melancholische hippieliedjes op het mega-podium van de ONE – en niet in een gezellige tent – los te laten, ware het niet dat wij (en vele anderen met ons) naar de muziek konden luisteren met onze voeten zalig trippelend in het water van het meer.
Angus en Julia brachten een gebalanceerde mix van oudere nummers zoals Draw Your Swords, Big Jet Plane en een mooie uitgerokken reggae-versie van Private Lawns; in combinatie met enkele nieuwe nummers van op hun laatste worp “Snow”.
Ondanks enkele originele uitvoeringen van hun songs, versies die we best wel konden smaken, bleef het wel een set zonder bijzondere hoogtepunten. Zou de doffe hitte Julia – die overigens midden in de set haar torenhoge hakken uitspeelde – en Angus parten hebben gespeeld?
Nilüfer Yanya (★★)
De West-Londense Nilüfer Yanya, die enkele EP’s met akoestische R&B-nummers en een unieke hese stem op haar palmares mag schrijven, was voor haar optreden in de THREE zonder drummer naar de Beekse Bergen afgezakt; die was blijkbaar op vakantie. Zonde, want we moeten eerlijk toegeven dat we de ritme-sectie toch enigszins misten in haar set, waar achteraf beschouwd nooit echt schwung in kwam.
De jazzy saxofoon, af en toe een dreunende bas door de boxen en enkele hitjes op het einde van haar set – zoals Keep on Calling en Baby Luv – mochten niet baten. Dit was een set met weinig leven of variatie, waarmee Nilüfer het publiek nooit echt helemaal in de hand kreeg.
Wolf Alice (★★★★)
Dat van een publiek in je hand krijgen, dat heeft Ellie Rowsell van Wolf Alice dan weer wel volledig begrepen. Wat een energie bracht Wolf Alice zaterdagmiddag naar de ONE! Snoeiharde gitaren, een kanjer van een drummer en een frontvrouw met nu eens een sirene, dan weer een drilboor van een stem in haar tengere lijf.
Meer had Wolf Alice niet nodig om het laatste restje slaperigheid dat op deze broeierige namiddag nog onze hoofden bewolkte weg te bombarderen met een wall of sound. Hoogtepunten van de set waren loeihard en talrijk, maar het energieke Formidable Cool en het uitgesponnen pareltje Visions Of A Life, waarbij de dorre zandvlakte voor het hoofdpodium 7 minuten lang daverde buiten categorie, waren onze persoonlijke favorieten.
Slowdive (★★★★)
Het contrast van de jonge wolven op de ONE met de ambient-electrorock van de levende legendes van Slowdive kon mogelijks niet groter zijn, al hadden beide concerten wel dit gemeen: het waren elk in hun genre voltreffers van formaat. Slowdive op Best Kept Secret was een hevig geanticipeerd concert, zeker na hun succesvolle passage in Hilvarenbeek in 2014.
De tent van de TWO stond dan ook propvol nog voor de eerste zweverige gitaarsnaren van deze Britten door de boxen galmden. Slowdive slaagde er minutieus in om steeds fluctuerend van het ene in het andere weemoedige hoogtepunt te glijden, wat een perfecte inleiding vormde voor de zwoele zaterdagavond die nog volgde.
Ook opvallend was dat de nieuwere nummers van Slowdive, zoals Sugar for the Pil en Star Roving, mogelijks nog enthousiaster werden onthaald dan hun klassiekers, wat nog maar eens bewijst dat de wereld nog allesbehalve is uitgekeken op deze “shoegazers”.
The Internet (★★★)
Na de succesvolle passage van Tyler, The Creator gisteren op de ONE, kwam de volgende delegatie van alternatief hiphopcollectief Odd Future nog maar eens bewijzen wat voor een veelzijdig muzikaal talent zich nog allemaal in die hiphopwereld bevindt. The Internet moest alvast niet onderdoen voor de energiebom van Tyler.
Frontvrouw Syd tha kid tekende alvast voor de meest geslaagde intro van de avond, want nergens gingen zo snel alle handen de lucht in. Met hun snedige baslijnen en een nonchalance die deed uitschijnen alsof deze hypergetalenteerde muzikanten maar wat in het rond jammen, deed The Internet het publiek van de TWO de onderste leden van hun lijf bouncen.
Warpaint (★★★)
De straffe vrouwelijke artiesten volgden elkaar in ijltempo op tijdens deze tweede festivaldag Een duim voor de organisatoren van Best Kept Secret om met deze editie een goudmijn aan vrouwelijk talent op de affiche te plaatsen en daarmee te tekenen voor één van de meest inclusieve line-ups van deze zomer.
Met nummers als Love Is To Die, Whiteout en New Song wisten de drie gitaristes en hun klepper van een drumster gaandeweg de hele zandvlakte voor de ONE te bedwelmen en dansend in hun grip te houden. De prachtige samenzang in Billie Holiday slaagde er zelfs in om op deze tropisch hete avond vage tekenen van kippenvel op onze armen te doen verschijnen.
Vince Staples (★★★★★)
We hadden na het dansfeest van The Internet nog maar net de vochtbalans in onze lichamen hersteld met voldoende hippe drankjes (het is al lang geen geheim meer dat Best Kept Secret ook op culinair vlak een festijn is), of daar was het volgende hiphopfestijn al om ons in de TWO opnieuw de poriën uit ons lijf te doen zweten.
Waar The Internet ons nog enigszins funky “jammend” de avond in voerde, knalde deze Vince Staples het tentzeil al vanaf minuut één van z’n stokken. Het publiek was duidelijk gekomen om te springen, en met binnenkomers Get The Fuck Off My Dick en Big Fish kreeg Vince Staples dat onmiddellijk voor mekaar.
Volledig alleen op het podium, enkel vergezeld door de uiteenlopende fragmenten van sportwedstrijden en politieke gebeurtenissen op tientallen beeldschermen achter hem wist de heen en weer briesende Staples de tent volledig naar z’n hand te zetten. Geen levende ziel die in deze tent onbeweeglijk kon blijven, een knaller van formaat deze set!
The National (★★★★★)
Matt Berninger en co stonden voor het eerst op Best Kept Secret en ze voelden zich er meteen thuis. Met een ijzersterke performance van Matt Berninger zette hij al vroeg in de set, het hele strand aan stage ONE naar zijn hand. Hij kreeg daarbij de hulp van wat rode wijn, een metgezel die nooit ontbreekt tijdens een optreden van The National.
Als we hoogtepunten moeten opsommen, kunnen we evengoed elk nummer uitgebreid bespreken, maar we onthouden vooral dat Mr. November een zuivere parel is die ons steeds weet te raken en dat we de tel kwijtgeraakt zijn van het aantal kippenvel-momenten wanneer Matt uithaalde met “It takes an ocean not to break”.
De Amerikanen bewezen dat ze méér dan een volwaardige headliner zijn en we blijven ons nog steeds afvragen waarom zij om 19:30 geprogrammeerd staan op TW Classic. Een schandalig vroeg uur voor een band van dit formaat. Best Kept Secret en The National zijn de perfecte match en dit was een optreden dat nog héél lang zal blijven nazinderen. Geniet nog eens na van het volledige optreden via onderstaande video.
