Festivalverslag Best Kept Secret 2015: Dag 3
Na twee dagen Best Kept Secret die zijn voorbijgevlogen, zakken we voor de laatste dag af naar de festivalweide in safaripark Beekse Bergen. Een beetje nachtrust heeft ons goed gedaan en het miezerige weer houdt ons niet tegen: van zodra we op het festivalterrein aankomen hebben we er zin in! Met Johnny Greenwood & the London Contemporary Orchestra op ONE worden we wakker en de lat is meteen hoog gelegd voor de artiesten die na de gitarist van Radiohead mogen optreden. De muziek klinkt hemels en ondanks de regen zijn we zeker niet de enigen die hiervan genieten want ook veel festivalgangers zijn al van de partij.
We blijven nog even plakken bij ONE want na Johnny Greenwood kunnen we Marmozets hier aan het werk zien. In het geval dat we nog niet 100% wakker waren is Marmozets er om ons wakker te schudden: schreeuwende gitaren, een energieke frontdame en (soms een beetje te) luide muziek. Het publiek beweegt mee en zelfs tijdens een heftige wolkbreuk blijft het grootste deel van de fans staan. Een kunstje dat niet elke band kan, maar voor Marmozets en hun besmettelijk enthousiasme is het geen probleem.
Vervolgens haasten we ons naar TWO waar we indie rockband Wolf Alice aan het werk zien. Een goed klinkende set met een gemiddeld rockgehalte: we merken bij de laatste nummers dat er nu wel wat punch in kruipt, punch die we de hele set een beetje misten.
Na een heerlijke Cheeseburger met pulled pork, trekken we terug naar TWO waar de Deense band Mew aan hun set begint. De Denen zijn enorm succesvol in hun thuisland, dus wij willen alvast even kijken of ze ook hier die reputatie kunnen waarmaken. Over de zanger is geen twijfel mogelijk: zijn stem staat ook live als een huis. We merken echter wel dat de heerlijke Mew synths soms verloren gaan tussen de gitaren. Ook de zang gaat soms verloren tussen de instrumenten. De hoogtepunten van de set zijn hits zoals Snow Brigade en The Zookeeper’s Boy. Het publiek geniet, maar een overvolle tent is het niet. Grote zalen vullen buiten Denemarken zal een lastige opdracht blijven voor de heren.
We duiken even terug in de tijd voor de folkmuziek van de Zweedse zusjes van First Aid Kit. Helaas kwam de muziek en de sfeer errond niet goed tot zijn recht en was een kleine gezellige tent een betere optie geweest. Maar we gaan niet muggenziften, het geluid dat de zusjes produceren was rustgevend. Maar wanneer plots de Black Sabbath cover War Pigs door de luidsprekers klinkt, keek iedereen, net als ons, even verbaasd op. Een geslaagde passage van de dames.
Op naar de man die we vooral kennen van zijn beruchte dansmoves. Samuel T. Herring, frontman van Future Islands, zit ook deze keer weer vol energie. Wij zagen vooral enthousiasme, een aarzelend begin en een heel terrein hipsters die volledig losgingen op op de beats van Seasons, Tin Man en Spirit. De hoofdrol was natuurlijk een heel optreden lang weggelegd voor de excentrieke frontman die op het einde het podium wel op een heel speciale manier verliet. De prijs voor ‘Best Stage Exit‘ gaat naar Future Islands, maar oordeel vooral zelf maar!
Tijd voor snoeiharde gitaren? Nee, enkel een bassist en een drummer, meer hebben de Britten van Royal Blood niet nodig om de hele (zand)weide plat te spelen. Maar zo makkelijk ging dat niet. De band had veel moeite om het rustige publiek voor zich te winnen. “We’ve got some more songs to play, but truth is I’m not sure I wanna play them anymore.” aldus zanger Mike Kerr. Hier en daar volgt dan toch een cirklepitje maar echt in vuur en vlam schoot het publiek niet. Al lag het niet aan de degelijke prestatie van, het soms wat arrogante, Royal Blood. Hopelijk meer vuurwerk op Rock Werchter.
Hier keken we al een tijdje naar uit, Alt-J op Stage ONE. als afsluiter van Best Kept Secret. Razend benieuwd zoeken we een goed plekje uit en spitsen we onze oren. De band komt vooral tot zijn recht in een gezellige bomvolle tent, maar nu zagen we hen voor de eerste keer op een grote mainstage in openlucht. Het zijn geen fuifbeesten, de mannen van Alt-J, maar dat hoeft ook niet als je zo’n arsenaal aan prachtnummers hebt uit die debuutplaat An Awesome Wave. De opvolger was een pak eigenzinniger en dus waren we benieuwd hoe deze werd ontvangen op Best Kept Secret.
Openen deden ze met Hunger Of The Pine en Fitzpleasure. Nummers die ons alvast meteen naar hogere sferen brachten. Het eerste grote meezing moment kwam er met Mathilda. De rest van de set ging er gemoedelijker aan toe. Een mooie lichtshow compenseerde de statische podiumpresentatie. Het blijft genieten van de mysterieuze sound doorheen de set en vooral van nummers als Taro, Tesselate en Every Other Freckle. Afsluiter Breezeblocks werd meegezongen door iedereen op het terrein. Een magisch moment om mee af te sluiten. We blijven ervan overtuigd dat deze band kan headlinen, maar we zien hen dan liever aan het werk in een overdekte tent waar iedereen volledig uit de bol kan gaan.
