Dit was Rock Werchter 2019: dag #4

Dag 4 en laatste dag op Rock Werchter 2019 stond in het teken van dé absolute headliner Muse, dat was duidelijk zichtbaar aan de vele muse-shirts die een hele dag kampeerden vooraan de Main Stage. Gelukkig waren er overdag nog tal van andere artiesten die ons lekker konden opwarmen voor de spetterende slotshow.

Het concert waar we al vier dagen lang naar uitkeken, begon om 13u in The Barn. Lizzo (****) entertainde de tent vanaf de eerste seconde en blies ons omver met een dijk van een stem. Niet alleen die stem maakte indruk, ook haar dansmoves en interactie met het publiek tilden de show naar een hoger niveau. Tijdens ‘Juice’ ontplofte de tent al op een bijzonder vroeg uur en waren onze dansbenen meteen opgewarmd. You Go Bitch!

“I have one question: do you like fucking rock-‘n-roll? Well, then you’ve come to the wrong place, my friend”. Toffe jongen die Lewis Capaldi (****). Hij veroverde op Glastonbury vele harten, door zich te verkleden als Liam Gallagher, een verwijzing naar zijn akkefietje met Noel Gallagher. Ook op Rock Werchter veroverde de sympathieke Schot alle hartjes met z’n warme stem en humor. Hoogtepuntje was het mooie ‘Someone You Loved’ en afsluiten deed hij op z’n eigen manier: “If you enjoyed the show, please tell it to other people. If you didn’t, keep it to your-fucking-self!”. Vier welverdiende sterren!

Het fenomeen Dominic Harrison – Yungblud (****) voor de vrienden – kwam vriend en vijand overtuigen met een energieke set, een duidelijk boodschap en vooral, sterke songs die over de hele wei werden meegezongen alsof hij daar al voor de vijfde keer stond.

De man wiens tong meer uit z’n mond hangt dan erin, dartelt in een jurkje tot aan de knieën over de Main Stage en knalde al vroeg in zijn set ‘I Love You, Will You Marry Me?’ op ons af. Je moet maar durven! Hij perste het laatste beetje energie uit onze bezwete lijven door de set te eindigen met ‘Loner’, ‘Medication’, ‘Parents’ en ‘Machine Gun’.

Yungblud liet nog weten dat hij het Belgisch en Nederlands publiek dankbaar is om hem zo vroeg in zijn carrière te omarmen. De liefde is dus wederzijds en we kunnen u geruststellen, punk leeft nog!

Moet er nog vuur zijn? De mannen van Parkway Drive (***) volgen duidelijk geen weerberichten en kwamen het podium op met vlammende toortsen en een warme pelsen jas.

Ze kregen een moeilijk opdracht, dat beseft ook zanger Winston McCall toen hij liet vallen dat zij “the heaviest band of today” zijn. Gelukkig houdt het Belgisch publiek wel van een moshpit op zondagmiddag en kwam dit concert als geroepen om iedereen nog eens stevig wakker te schudden. Het neusje van de metalcore zalm sloot af met vurige versies van ‘Crushed’ en ‘Bottom Feeder’.

Eind mei schitterde ze nog als headliner op Primavera Sound en lazen we niets dan lovende recensies. Op Werchter kregen we een show van datzelfde niveau en dat was allesbehalve ‘Malamente’. Rosalía (*****) bracht een visueel spektakelstuk in The Barn dat niet snel geëvenaard zal kunnen worden.

Strak in het wit en kortgerokt bracht de Spaanse schone een choreografie waar zelfs Beyonce ‘U’ tegen zou zeggen. De gevreesde barrière tussen haar Spaanse nummers en het Belgisch publiek bleek plots te vervagen wanneer de temperamentvolle Rosalía haar geladen songs bracht, gesteund door een visueel spektakel dat ons deed terugdenken aan Stromae. De Spaanse zangeres stelde zich – oprecht – heel dankbaar op naar het publiek toe voor de massale opkomst.

In het turkoois en Hawaïaans betraden Jinte en Maarten de Main Stage van Werchter. Balthazar (***) speelde er niet enkel hun enige festivalshow – net als Muse later die avond – maar ook nog eens een thuismatch. Gelukkig is Balthazar een team dat héél sterk is in eigen huis en zelden verliest.

Sterk begonnen, half gewonnen. Openen deden ze met ‘Blood Like Wine’ en alle drankjes gingen dan ook gretig de lucht in. Als dan ook nog ‘The Boatman’, ‘Fever’ en ‘Bunker’ de revue passeren, dan weet je dat het wel snor zit. Nieuw en oud materiaal werden afgewisseld in een oerdegelijke, dansbare en gebalanceerde set.

Als je weet dan Greta Van Fleet (**) op het podium staat, zijn de Led Zeppelin-verwijzingen nooit ver weg. Bij momenten leek het alsof de band al 20 jaar samen speelt, maar wanneer songs ellendig lang worden uitgerokken, dan weet je dat er nog werk aan de winkel is.

Robert Plant-gewijs schreeuwde Josh Kiszka overtuigend de ‘ah-ah-aahs’ en ‘oeh-oeh-oehs’, maar dat was niet genoeg om de aandacht van het publiek vast te houden. De laatste drankbonnetjes opdoen aan frisse pintjes was blijkbaar interessanter dan het eentonige schouwspel op het hoofdpodium.

Laten we meteen met de deur in huis vallen. Dit was geen grootse show zoals we die van Muse (**) gewoon zijn. De band mocht in het verleden al meermaals Werchter headlinen en deed dat telkens voortreffend, maar op de slotdag van 2019 was dit niet het geval.

Met een vertraging van een kleine tien minuten begon het rockspektakel, dat in het teken stond van hun nieuwste telg ‘Simulation Theory’. We kregen een aarzelend begin met ‘Pressure’, ‘Break It To Me’ en een versie van ‘Psycho’ die minder energiek en dreigend bleek te zijn dan normaal. Het was wachten tot ‘Plug In Baby’ voor de wei voor een eerste keer echt wakker schoot. En dat was telkens het geval wanneer er nog eens een ‘gouwe ouwe’ weerklonk zoals ‘Hysteria’ of ‘Supermassive Black Hole’.

Muse schoot zichzelf in de voet door lange pauzes te nemen en (te)veel nieuw materiaal in de set te proppen, waardoor het tempo steeds naar beneden werd gehaald. Gevolg: na een uurtje trokken al veel (teleurgestelde) fans richting de uitgang.

Het laatste half uurtje van de set, was dan weer wel hoe een Muse-concert moet zijn: hard, snedig en wervelend. De tonen van ‘Stockholm Syndrome’ werden ingezet om te eindigen met een fantastisch ‘New Born’. Nadat de gitaar richting de versterkers vloog, vond Matthew Bellamy het welletjes en kwam hij nog een laatste keer terug voor ‘Knights of Cydonia’. Hoe plezant en fijn die afsluiter ook was, het kalf was al een beetje verdronken en de reanimatie kwam te laat.

Nee, dit was niet de gedroomde headliner zoals we vooraf dachten. Tien minuten later starten en een half uur vroeger stoppen; dat is zelfs voor Muse ‘not done’! Een Muse-optreden is een aaneenschakeling van hoogtepunten en dat was vandaag niet het geval. Als Muse in de nabije toekomst nog terugkeert naar België, kunnen we alleen maar hopen dat de band z’n setlist stevig door elkaar schudt en enkele onnodige show-elementen achterwege laat.

• Festivalverslag: Rock Werchter – dag 1

• Festivalverslag: Rock Werchter – dag 2

• Festivalverslag: Rock Werchter – dag 3