Dit was Rock Werchter 2019: #dag 2
Nog maar net bekomen van P!nk en we trekken alweer de weide op, kreunend onder een blakke zon. Toch stond vandaag niet de zon in de spotlight, maar de duisternis, want met namen als Tool en The Cure konden velen niet wachten tot de nacht viel op dag 2 van Rock Werchter 2019.
Aftrappen deden we vandaag aan The Slope, waar de sympathieke Britten van Sea Girls (****) ons opwachtten. In het publiek stonden al enkele mensen waarvan het hoofd, de armen en de benen al even rood bleken te zijn als het kostuum van de frontman. Daar stonden ze dan, als opener van The Slope, zonder album en met slechts een handvol nummers. Hun leermeesters The Wombats en The Vaccines zouden trots zijn na hun passage, want de Britten brachten hun aanstekelijke indiepop moeiteloos over naar het publiek. Een aangename kennismaking met deze ideale festivalband, die we nog vaak hopen te zien op de Belgische festivalweides.
Kurt Vile & the Violators (***) kregen bij het betreden van het podium een volle Barn ter beschikking. Of dat publiek er stond voor hen of gewoonweg schuilde voor de zon, dat laten we in het midden. Een leuk gitaar-uurtje, dat vooral de echte fans een uur lang bleef boeien, maar in het midden van de set zagen wij vooral een uitstroom richting KluB C en de Main Stage. Oerdegelijk, maar weinig verrassend.
Op naar The Slope, waar Foxing (****) alles uit de kast haalde vanaf het eerste nummer. Niet de meest toegankelijke muziek, maar wie bleef, werd wel beloond met een stevige live performance die nog even bleef nazinderen. Energie en passie waren hier de twee sleutelwoorden. “Eén van de beste rockalbums van 2018” hoorden we zeggen. Wel, die uitspraak is zeker niet uit de lucht gegrepen. Het publiek omarmde de band en als dank kregen we nog enkele trompetsolo’s toegeworpen. Net als Sea Girls, bleek ook dit een zeer aangename verrassing te zijn.
Veel willen we niet kwijt over The 1975 (*). Visueel leek het een leuk spektakel te worden, maar dat was het allesbehalve. Hun focus lag op poppy deuntjes en zieltjes winnen, maar er is meer nodig om ons te bekoren dan flauwe zomerse indierock in een goedkoop jasje. Dan maar hopen dat Weezer (***) dit rechttrekt. Hun laatste passage? Dat was al geleden van 2001! ‘You do the math’, zei Cuomo, en inderdaad, dat is véél te lang geleden. Al snel kregen we ‘Buddy Holly’ en ‘Beverly Hills’ voorgeschoteld en de sfeer zat meteen goed. Ook de nodige covers werden zeker niet over het hoofd gezien met ‘Africa’, ‘Take On Me’ en ‘Happy Together’. Asluiten deden we met ‘Island in the Sun’ en Say it ain’t so’. Niets dan blije gezichten. Al willen die blije gezichten niet opnieuw 18 jaar wachten op een volgende passage van Weezer.
Bring Me The Horizon (***) kwam naar Werchter, speelde de wei plat, maar maakte geen onvergetelijke indruk. Daarmee is het grote woord eruit. Een aarzelend ‘MANTRA’ mocht de spits afbijten en al snel bleek dat we de band nooit meer gaan terugzien op de weide van Graspop. We werden niet omvergeblazen van de nochtans energieke frontman Oli Sykes, die zijn best deed om tijdens het eerste deel van de set, de sfeer er in te krijgen. Met mooie visuals, backings en enkele danseressen zette de band wel een puike show neer. Het trio ‘Follow You’, ‘Drown’ en ‘Throne’ deed de wei ontploffen, al was dat vooral te danken aan de shitload aan confetti, de massale sit down en Oli die het publiek indook.
Een volle Barn was getuige van de dansbare spektakelshow van Years & Years (****). Na hun belabberde passage op Rock Werchter 2016 trokken we met een bang hartje naar Olly Alexander en co, in de hoop dat zijn stem deze keer toonvaster zou zijn doorheen de show. Gelukkig keerden we na dit optreden huiswaarts zonder twijfels. We kregen een waar spektakel voorgeschoteld dat bol stond van hits en het betere danswerk. Olly blij, wij blij… op naar The Cure!
En of Robert Smith er zin in had! The Cure (****) betrad de Main Stage in vol daglicht – wat een raar zicht – en greep ons meteen bij de keel met ‘Shake Dog Shake’. Een goedlachse Robert Smith liep speels op het podium, dat hij had omgetoverd tot zijn eigen donkere speeltuin.
Onze aandacht verslapte geen seconde en het publiek kreeg een energie-boost bij elke hit die The Cure op ons afvuurde. Toen de zon kopje onder ging, kwam de lichtshow van de band pas echt tot z’n recht.
Iedereen was in feeststemming, dus tijd om het laatste half uur in te zetten met een karrenvracht aan hits, waaronder ‘Lullaby’, ‘The Caterpillar’, ‘Friday I’m In Love’, ‘Close To Me’ en natuurlijk de afsluiter ‘Boys Don’t Cry’. The Cure en Rock Werchter, dat zijn twee handen op de buik van Robert Smith.
Als we zeggen dat P!nk een gedroomde afsluiter was voor de Werchter-donderdag, dan moeten we concluderen dat ook Tool (****) de perfecte afsluiter was van deze duistere vrijdag. Zowel muzikaal als visueel – wat een krachtige visuals waren dat – kregen we een hoogstaande en intense show gepresenteerd door Maynard James Keenan.
Wie geen fan was, had het moeilijk om z’n aandacht erbij te houden. Dat bleek al in het midden van de set, toen vele festivalgangers zich richting de uitgang begaven. Spijtig, want nummers als ‘Parabola’, ‘Schism’ en ‘Stinkfist’ waren absolute hoogtepunten. Wie bleef tot het einde, was getuige van een triomfantelijke passage.
Op naar dag 3; op naar Bear’s Den, Mumford & Sons, Florence + The Machine en Macklemore.
