Dit was Rock Werchter 2019: #dag 1

Rock Werchter 2019 kleurde op dag 1 roos. En een rooskleurige dag was het zeker, als je die processierupsen even buiten beschouwing laat. De grassprietjes waren nog aan het bekomen van Werchter Boutique, maar kregen – net als ons – voldoende zuurstof en verkoeling dankzij de vele waterverstuiving installaties. We dartelden over de festivalweide en kwamen terug met dit verslag.

Zwangere Guy (***) mocht de spits afbijten in een meer dan volle The Barn. Velen onder ons hadden er duidelijk een zware nacht opzitten, want de sfeer was niet overal in de tent aanwezig. We snappen het, u moest nog wakker worden. Het duurde even voor de vonk van Guy oversloeg op het publiek, dat ook muisstil werd tijdens ‘Gorik part 1’. Daarna brak het feest pas helemaal los met moshpits en een wall of death. “Zwangere Guy is zo high” knalde door de boxen en Guy vroeg de tent om het grootste treintje te maken. Wat een sfeermaker toch! Onvergetelijk concert? Nee. Leuk om mee te beginnen? Ja.

Tijd voor nog een Belgische act op de affiche, die ons al vele keren wist te bekoren en zelden teleurstelt: Black Box Revelation (****). KluB C was nog maar net open, of Jan en Dries begonnen het al af te breken. Met veel spelplezier en vette, strakke gitaarriffs bevestigden ze hun statuut van Belgische parel. De tent daverde, de mensen sprongen en zongen, de artiesten genoten zichtbaar. Een schot in de roos, weeral!

We zochten de gezelligheid en warmte op van Ólafur Arnalds (***), maar kregen iets helemaal anders voorgeschoteld. Zijn zweverige klassieke muziek, dat hij op impressionante wijze bracht, geraakte nooit voorbije de eerste rijen. Voor alle duidelijkheid, dat lag zeker niet aan de man achter de piano. Er werd in het publiek lustig gepraat en gelachen, tot ergernis van velen. Het intieme aspect – dat wel aanwezig is tijdens een zaalshow – ging helemaal verloren en dat was doodzonde. We kunnen alleen maar concluderen dat deze artiest een beter publiek verdiende.

Na een goedgevulde middag in The Barn en KluB C, kregen we dan ook onze eerste artiest op de Main Stage voorgeschoteld. Bang Bang Romeo (**) kunnen we na afloop niet beter omschrijven dan Gossip 2.0. Met dezelfde présence als Beth Ditto stond frontvrouw Anastasia Walker haar mannetje. De vergelijkingen zijn dus niet uit de lucht gegrepen, al zagen we Gossip op de Main Stage van Rock Werchter ooit straffere dingen doen. Het hoogtepunt van de set was een cover ‘What’s Up’ van Four Non Blondes, en daarmee is ook zowat alles gezegd. We geven dan nog eens een ster minder, omwille van de fletse versie van ‘Seven Nation Army’ van The White Stripes die we te horen kregen. Jack White is not amused!

De ‘Saturday Sun’ was ook op donderdag al aanwezig op Rock Werchter. Vance Joy (**) bracht aanstekelijke, warme kampmuziek mee, kan heel wat hitjes uit z’n hoed toveren en overlaadde ons met oeh-oeh-oehs en aah-aah-aahs. Maar overtuigen deed het op geen enkel moment. Wij zagen 7 vliegtuigen passeren en 2 duiven langs het podium vliegen. Om maar even aan te tonen dat Vance Joy niet altijd onze aandacht kon vasthouden. Het maatje van P!nk bleek iets te klein voor de grote Main Stage.

Wat we dan kregen, leek op een defecte jukebox: covers van Lionel Richie en Justin Bieber. Ook The Boss moest er aan geloven toen Vance Joy zich aan een cover waagde van ‘Dancing In the Dark’. Kleine tip: blijf daar gewoon af! Gelukkig was er die megahit ‘Riptide’, maar zelfs die kon het tij niet doen keren. Stond u in de file, onderweg naar het festivalterrein? Niets gemist dus.

Bastille (****) stond voor de 371ste keer in ons land, en dat moesten we vieren op Rock Werchter, waar de band voor de derde keer op het hoofdpodium stond. Met zes achtergrondzangers en een hoop blazers kregen we dan ook een bevolkt podium te zien. De wei liep vol en de set begon stevig met ‘Quarter Past Midnight’, ‘Send Them Off’ en ‘Things We Lost in the Fire’. 

Voorzichtig kregen we ook de eerste Nederlandse woordjes van frontman Dan met “mijn Nederlands is kak” en “hoe gaat het?“. Helaas kon hij niet in het Nederlands uitleggen waarom hij plots op het podium verscheen in een regenjas. Rare jongen, maar oh zo sympathiek!

In tegenstelling tot vorige passages, was deze keer letterlijk alles aanwezig om er een memorabel concert van te maken: de hits, de interactie en vooral de energie. De frontman met de slechtste dansmoves ter wereld – zo verkondigde hij dat zelf – had duidelijk energie te over en liep tijdens ‘Flaws’ dan maar een rondje in het publiek en dartelde als een jong veulen over de Main Stage. Op momenten kwamen we ogen tekort om alles te aanschouwen.

Vooraf kregen we vaak te horen: hoort P!nk (****) wel thuis op Rock Werchter? Na gisterenavond kunnen we volmondig zeggen: JA! Zelden zagen we een popartiest zo rocken. De show duurde twee uur, maar vloog in een mum van tijd voorbij. We werden ondergedompeld van de ene verbazing in de andere.

Alecia Beth Moore, P!nk voor de vrienden, begon haar show door tussen het publiek te lopen en hen te groeten, onder de tonen van ‘Get The Party Started’. Daarna kregen we meteen een portie nostalgie door onze strot geramd met ‘Just Like A Pill’, ‘Who Knew’ en ‘Funhouse’.

Alles was aanwezig: het charisma, de stem, het showelement en vooral de choreografie. We kennen maar weinig artiesten die na een uur spektakel even door de lucht vliegen als een acrobaat uit Cirque Du Soleil en zo toonvast blijven zingen. Chapeau P!nk, hiervoor nemen wij ons roos hoedje af. 

Daarbovenop kregen we nog een akoestische cover van “Time After Time” van Cyndi Lauper. Als meezing moment kan dat wel tellen. Afsluiten deed deze grote madam met ‘So What’, al vliegend over het podium en publiek. Hopelijk moeten we niet opnieuw 9 jaar wachten om haar nog eens aan het werk te zien. Kortom: P!nk kwam, vloog en overwon!

Morgen zijn we er opnieuw, met een uitgebreid verslag over dag 2 van Rock Werchter.

• Festivalverslag: Rock Werchter – dag 2

• Festivalverslag: Rock Werchter – dag 3

• Festivalverslag: Rock Werchter – dag 4