Blink-182 ijzersterk op de Lokerse Feesten
De zevende dag van de Lokerse Feesten draaide rond Blink-182. De Amerikaanse band rond Mark Hoppus, Tom DeLonge en Travis Barker staat garant voor opzwepende poppunk en toilethumor van de onderste plank.
De avond begon met het jonge Emily’s Army, en die naam doet waarschijnlijk niet meteen een belletje rinkelen. ‘Beloftevol’ horen we rondfluisteren en wie zijn wij om zoiets tegen te spreken. Leuk weetje: de drummer is niemand minder dan Joseph Marciano, de oudste zoon van de bekendste Amerikaanse punker Billie Joe Armstrong. Of heb je nu het gevoel dat je plots zo oud bent geworden? Daarna was het de beurt aan een ander leger. Want ook het historische britse vijftal New Model Army mocht de troepen komen opwarmen. Al was het duidelijk etenstijd want veel volk was er niet geïnteresseerd in deze comeback vol kritische teksten over de maatschappij.
Meer volk was er aanwezig tijdens de beurt van het Schotse Twin Atlantic. De Schotse rockvijver om uit te vissen is dan ook niet de minste met Biffy Clyro, Franz Ferdinand, Mogwai en natuurlijk Simple Minds. Zelf zijn ze aan het doorbreken aan de overkant van het kanaal maar in Lokeren was het duidelijk iets moeilijker. Met veel energie probeerden ze het publiek te overtuigen, maar aan de Grote Kaai waren ze op iets anders aan het wachten. Tijd voor nostalgische punk, tijd voor Millencolin. Kort, krachtig, moshpits en vliegende pintjes overal. Alle ingrediënten waren aanwezig voor het Zweeds feestje van het viertal. De rol als publieksopwarmer vervulden ze met verve en iedereen had na afloop nog even de tijd om snel frisse pintjes te halen om wat te recupereren.
Tijd voor onze jeugdidolen! Waar dinsdag nog 15.000 oude rockers stonden, stond donderdagavond een massa hysterische jonge punkers. Al bij de eerste noten brak een uitzinnige golf van vreugde (en bier) uit. Openen deed Blink-182 sterk, met hits als ‘Feeling This, What’s My Age Again? en The Rock Show‘ grepen ze iedereen bij het nekvel. Sterk? Ijzersterk! Naast een indrukwekkende set vol hits (ja, u zong ze allemaal mee van begin tot eind) kregen we er een mooi visueel spektakel bovenop. De zwevende videoschermen en de brandende ‘FUCK’ werden duidelijk gesmaakt.
Maar terug naar de hoofdrolspelers. Het spelplezier was duidelijk zichtbaar bij zowel Mark Hoppus als Tom DeLonge. Het was ooit anders. De gebruikelijke grapjes en het strakke gitaarwerk werden dan ook niet geschuwd. We hoeven u ondertussen ook niet meer te vertellen hoe geniaal drummer Travis Barker was. Het optreden verveelde dan ook geen seconde. We zagen hier een ‘rijpere’ groep, die beter voor de dag kwam dan eerdere passages op Pukkelpop en Werchter enkele jaren geleden. Tevreden en voldaan keerden we huiswaarts, met de haren vol bier en een autorit vol Blink-182 songs.
De hoogtepunten: Travis Barker die drumde alsof zijn leven er van afhing, het publiek dat elke letter van ‘I Miss You‘ meezong en de oeroude kaskrakers ‘All The Small Things’ en ‘Family Reunion‘ die weergalmden tot ver buiten Lokeren.
