Festivalverslag Sziget 2018: dag #6

Op dag 6 waren we een hele tijd terug te vinden op het strand voor wat verkoeling in de schaduw, een frisse ‘duik’ in een ondiep, afgebakend stukje van de Donau of wat recreatief volleyballen. Gelukkig hadden we de tijd in het oog en trokken we op tijd naar de Main Stage voor Milky Chance. Heel verlegen en lichtjes beschaamd stonden de jongens dicht bij elkaar en begon de zanger met een uitleg dat hun instrumenten nog niet tot op het festival geraakt zijn en dat ze alles hebben moeten lenen. Ze waarschuwden dat ze zouden klinken als een slechte coverband van zichzelf, maar dat we toch moesten proberen onszelf te amuseren.

Niks bleek echter minder waar. Op de tonen van “Ego” staken ze van leer en hadden ze meteen het in grote getale aanwezige publiek rond hun vinger gewonden. Niet veel later passeerde “Firebird” de revue en leek de tijd gekomen voor de eerste danspasjes van de dag. De jongens klonken effectief iets anders dan op plaat, maar dat leek echt niemand te deren. Met wat gelukwensen hier en daar als reacties op bordjes, begonnen de jongens aan “Stolen Dance” en toen ging het dak er helemaal af. Milky Chance triomfeerde en dat zonder hun eigen instrumenten, het zal een pak van de jongens hun hart geweest zijn.

De volgende artiest krijgt alvast de award voor de meest verschillende pogingen om haar naam correct uit te spreken. We hebben veel varianten gehoord, maar MØ zal dat allerminst aan haar hart laten komen. Op een sober podium met de artiesten kort op elkaar voor wat lampen, ontstond een nieuwe wervelwind aan danspassen, want Karen Marie Ørsted bleef allesbehalve bij haar muzikanten staan. Veel van de artiesten maken eens een wandeling langs het publiek, maar zij maakt de eerste wandeling effectief tussen de mensen. Ze bleef gewoon zingen en de mensen gingen vriendelijk aan de kant.

Met “Kamikaze” kwam een eerste hitje aan de beurt. Ze kondigde aan dat het haar verjaardag was en dat een cadeau had voor ons: een gloednieuw nummer. De titel kregen we niet te horen, maar het klonk absoluut niet slecht. Ook Mø heeft behoorlijk wat samenwerkingen en die passeerden uiteraard ook de revue. Ze speelde een heel ingetogen versie van “Cold Water” en een heel zware versie van “9”, een samenwerking met Cashmere Cat. Nog een keer goed door dansen moest ze gedacht hebben, want het duo “Lean On” en “Final Song” bracht het publiek in opperste staat van extase.

Het was eventjes rushen, want Tom Grennan was ondertussen al aan zijn set begonnen op het podium achter de Main Stage. De jongen Brit, met een heerlijk half-doorrookte stem, kreeg een halfvolle tent voor zijn neus te staan, maar wel een enthousiaste bende. Met ‘fuck, thank you, I’m in Hungary’ zorgde hij even voor een geheugensteuntje voor zij die na al die dagen niet meer zo fris van geest meer zijn. Hij droeg onder luid gejoel van de aanwezige moeders “Lucky Ones” aan alle mama’s op. Hij verliet even het podium om niet veel later met enkel een akoestische gitaar terug te keren voor “Something In The Water”. Kippenvel kregen we toen hij de laatste strofe en refrein even a capella zong. Er staan wel beduidend minder muzikanten en achtergrondzangeressen op het podium in vergelijking met zijn show op Rock Werchter, dus vraagt hij maar het publiek om de intro van zijn laatste nummer te zingen. Op de tonen van “Found What I’ve Been Looking For” sloot hij zijn optreden af en ging het publiek ook weer naar hartelust uit z’n dak.

Terug richting de Main Stage was er amper nog doorkomen aan. Tieneridool Shawn Mendes was er aan begonnen met “Nothing Holding Me Back” en de decibels van het publiek gingen enorm de hoogte in. De live band staat er maar wat bij voor spek en bonen, want de eerste dertig à veertig rijen mensen zullen niet eens doorgehad hebben dat die er stonden. Shawn Mendes mag er dan maar negentien zijn en om eerlijk te zijn veertien uitzien, we moeten het hem nageven: hij kan wel zingen. Het is enkel de muziek die zijn passage hier wat vreemd maakt. Het is voor hem de eerste keer dat hij festivals afschuimt en dit festival is volgens hem alles wat hij er zich bij inbeeldde. “Stitches” zorgt nogmaals voor een vocale aardbeving en Shawn heeft met z’n weinige ervaring al snel de gewoonte van het wandelen langs het publiek opgepikt. Als wat later een Frank Ocean cover de revue passeert, moeten we toch ook inzien dat de jongen ook nog een stukje piano kan spelen. Afsluiten deed hij met “Treat You Better” en alsof onze oren nog niet genoeg hadden afgezien, zorgde het geschreeuw van het aanwezige vrouwvolk toch eventjes voor een pijnscheut in de trommelvliezen.

Op naar Goo Goo Dolls dan maar. De oude rockers zien er al behoorlijk verrimpeld uit, maar muziek spelen lukt toch nog vrij goed. De zanger lijkt behoorlijk onder de indruk van het meezingende publiek en deelt naar hartelust complimentjes uit. Hij kondigt dan ook met veel blijdschap aan dat ze hun eerste radiohit voor ons gaan spelen, 23 jaar na datum. Plots beginnen alle ogen te fonkelen, maar blijkbaar kennen toch maar weinig mensen het nummer ik kwestie, onszelf inbegrepen. De bandleden staan de hele tijd een behoorlijk eind achter zanger John Rzeznik, alsof ze echt willen dat alle aandacht naar hem gaat. “Over and Over” krijgt wel weer meer mensen aan het zingen dan hun 23 jaar oude hit. Rzeznik merkt terecht op dat het gigantisch warm is in de tent en spuit dan maar een fles water leeg over de eerste rij. “Sympathy” en “Bringing On The Light” moeten het publiek nog een laatste maal opwarmen alvorens “Iris” door de speakers knalt en iedereen in nostalgisch sentiment luid meezingt.

Aangekomen bij de hoofdact van gisteren, waren de overblijfselen van de glowstick party nog te zien. Duizenden flikkerende lichtjes kleuren de avondlicht terwijl we de feel-good-beats van de Noorse house-dj Kygo de boxen uitvliegen. Hoog op een constructie op de Main Stage heeft hij uitzicht over de hele weide en met een indrukwekkende show op de schermen, is het wel duidelijk dat hij een feestje wil bouwen. Met een mix aan plaatjes door elkaar en af en toe eens wat zelf zingen, krijgt Kygo het publiek haast in een delirium. Een emotioneel momentje kon niet ontbreken en dat kwam in de vorm van het opdragen van “Lost Without You” aan zijn over overleden ‘brother-in-arms’ Avicii. Afsluiter van dienst was “Firestone”, voorzien van een strijkkwartet en live zang, een best een indrukwekkend zicht. Bij wijlen waanden we ons op Tomorrowland vandaag. Een dik feestje heeft Kygo er wel van gemaakt, maar ga morgen naar de scoutsfuif van drie dorpen verder en je zou zomaar dezelfde set kunnen aantreffen.